Wij mensen zijn primaten, wandelende apen. Primaten zijn in het dierenrijk voor een paar dingen berucht: territorialiteit, sociabiliteit, tribalisme, hiërarchieën van dominantie. En, als gevolg daarvan, geweld. Zeker, ik ben een beetje aan het veralgemenen, niet alle primatengroepen zijn zo, maar dit is geen boek. Primatenbendes zijn over het algemeen geen vriendelijke plekken. Ze zijn ongelooflijk lelijk, stom en brutaal, als kleine werelden met hun eigen sociale orde, politiek, economie en cultuur. Zo begint Umair Haque zijn blogpost. En verder:

Primatenbendes (naties, klassen…) hebben een ongelooflijk laag bereik of horizon van samenwerking. Miljoenen mieren kunnen samenwerken. Duizenden vissen kunnen samenwerken. Honderden vogels kunnen samenwerken. Maar slechts enkele tientallen primaten kunnen samenwerken. Primaten zijn te hebzuchtig, berekenend, controlerend, gewelddadig. De primatenhersenen staan eenvoudigweg geen samenwerking op enige significante schaal toe.

En als je naar onze wereld kijkt, dan is dat ook precies ons probleem.

We zouden moeten samenwerken op schaal van de hele mensheid. En dan nog eens op schaal van de hele planeet, met de bomen, de vissen en de aarde.

We blijken het gewoon niet te kunnen. Waarom zijn weldenkende mensen als jij en ik voortdurend gefrustreerd en wanhopig? Omdat “niets er toe doet” blijkbaar. Mensen zijn kennelijk niet in staat de “samenwerkingsgrens” op soortniveau te overschrijden (laat staan op planetair niveau), wat er ook gebeurt, en hoe groot de dreiging ook is.

We zijn een bavianentroep, kortom.

Lees de hele beschouwing op deze blog, en de reacties bij reddit. 10 juli 2021