The Uninhabitable Earth

The Uninhabitable Earth (Onbewoonbare Aarde), een sterartikel in New York Magazine van 9 juli 2017, zet het hele klimaatvraagstuk nog eens in een zeer leesbare, sociaal-historische context:

  • Doomsday
  • Dodelijke hitte
  • Hongersnood
  • Klimaatepidemiën
  • Stikkende lucht
  • Eindeloze oorlogen
  • Permanente economische depressie
  • Vergiftigde oceanen
  • We zijn ziende blind

It is, I promise, worse than you think. If your anxiety about global warming is dominated by fears of sea-level rise, you are barely scratching the surface of what terrors are possible, even within the lifetime of a teenager today.

Het artikel is het resultaat van talloze interviews van David Wallace-Wells met klimaatwetenschappers. Zij blijven optimistisch, omdat de mens ongelooflijk inventief is. De mens heeft het klimaatprobleem veroorzaakt, en zal het ook moeten oplossen, er is geen andere keuze. David zelf is er duidelijk minder gerust in, al blijkt uit zijn interview dat uitgesproken pessimisme toch nog sterk taboe is (en niet alleen in de VS).
Het artikel deed heel wat stof opwaaien, wat erop wijst dat de Amerikaanse intelligentsia behoorlijk geschrokken is van de ernst van de situatie.

Lees aansluitend:

  • het artikel zelf,  of met voetnoten en verwijzingen
  • kritiek op het artikel, samengevat op de Engelse wikipedia (de meeste kritiek is ofwel detailkritiek, ofwel bezwaar tegen de pessimistische toon van het artikel)
  • kritiek oorspronkelijk op climatefeedback.org en grondig weerlegd door Paul Beckwith
  • interview waarin David terugblikt op de deining die het artikel veroorzaakte, en getuigt van een – met permissie – braaf voluntaristisch optimisme (elektrische auto’s in India en meer vegetarisch eten, dat gaat ons redden(!?))

De kritiek, meer in detail (nota’s)

Het artikel oogste een storm aan commentaren. Hieronder 2 antagonisten.

Paul Beckwith

In een serie van 5 video’s (19/7/2017) weerlegt een felle Paul Beckwith de vele kritische opmerkingen op climatefeedback.org, kort:

  • kritiek “dit zijn worst case scenarios” > nee zegt PB dit zijn realistische scenarios, met wetenschappelijke ondergrond
  • kritiek “methaan is niet zo’n dreiging” > nee zegt PB dit is recent weerlegd
  • kritiek “fout satellietdata” > mogelijk, maar dit is een detail
  • PB: klimaatwetenschap is herhaaldelijk veel te conservatief gebleken, we moeten af van die over-voorzichtige uitsprakencultuur
  • PB: kritiek zelf bulkt van niet-wetenschappelijke uitspraken zoals “overdreven”, “onhandig” “worst case” “stemt niet overeen met de wetenschap” (maar die wordt niet geciteerd, het is dus wat je noemt een “goedkoop gezagsargument”
  • PB …tot zelfs onwetenschappelijk-absurd (bv. het ontkennen van niet-lineaire ontwikkelingen, Christopher Colose)

Kortom, de kritiek klinkt als een haast georganiseerd concert van ontkenning van de ernst. Het is alsof vele klimaatwetenschappers een panische angst hebben voor het toegeven van de ernst van de situatie.

Michael Mann

In een youtube-video Michael Mann Responds to ‘Uninhabitable Earth’ (23/7/2017) komt M. Mann wat neerbuigend over, en geeft als kritiek:

  • fout in 1 study dataset ; warming in line with climate models (zie hierboven PB “detail”)
  • carbon cycle feedbacks methane “bomb” (zie hierboven PB: methaan is wel degelijk een tijdbom)

M. Mann steunt vooral op het gezagsargument van een panel van 14 scientists die het artikel een rating “low” gaven. Maar dat is nauwelijks een wetenschappelijk statement! Wil je een dergelijk artikel onderuit halen, dan moet je de hoofdargumenten stuk voor stuk weerleggen met verwijzingen naar wetenschap.
M. Mann is duidelijk ontstemd vanwege de wat hij noemt “overdreven pessimistische toon” van het artikel. Hij verdenkt  uitdrukkelijk Guy McPherson van beïnvloeding van de auteur. Toegegeven, worst case scenarios moeten volgens M Mann bekeken worden (vgl brandverzekering), maar hoofdkritiek: worst case sc wordt hier gepresenteerd als waarschijnlijk scenario (zie hierboven PB).
M Mann blijft optimistisch (cf Akkoorden van Parijs), en

  • wijst op levelling off van de co2 uitstoot (wat niet klopt: wat afvlakt is de CO2 door energieproductie, maar CO2 van ontbossing en bosbranden gaat verder)
  • ontkent plotse stijging met 5°C in het verleden: dat was lokaal, niet planetair (klopt dit wel? zie wp)

Kortom, M Mann vindt blijkbaar elke confrontatie van een ongeruste bevolking met de regeringen politiek erg riskant, en verkiest dus een “alle neuzen achter Parijs” beweging. So noted.

Update: een jaar later is Wallace verbijsterd over het feit dat vrijwel geen enkele nieuwssite de hittegolf van 2018 in verband brengt met de klimaatverandering. Zie How Did the End of the World Become Old News? (NY Magazine 26/7/2018).

Update 2: in 2019 in boekvorm verschenen: