Tag archieven: VS

VS-rapport: post-coronawereld onderuitgehaald door klimaat en sociale onrust

“Intelligence forecast sees a post-coronavirus world upended by climate change and splintering societies” kopte de Washington Post op 8/4/2021.

De Amerikaanse inlichtingendiensten hebben in hun jongste rapport weinig opbeurends te bieden aan een door de pandemie-vermoeide planeet. Waar gaat het volgens hen de komende 20 jaar naartoe? Het korte antwoord: het ziet er vrij somber uit. Maar het zouden ook geen Amerikanen zijn als ze niet afsloten met enkele “rozige” scenario’s.

Eerst de analyse

De pandemie is een mondiaal destabiliserende gebeurtenis geweest – “de meest significante mondiale ontwrichting sinds de Tweede Wereldoorlog” – die “de wereld heeft herinnerd aan zijn fragiliteit” en “een groot vraagteken heeft geplaatst” over de capaciteit van regeringen en instellingen om op catastrofes te kunnen reageren. COVID-19 wijst op de risico’s van ‘een kettingreactie van mondiale uitdagingen, van ziektes tot klimaatverandering, over ontwrichting door nieuwe technologieën tot financiële crises’.

Nog enkele punten uit het rapport

  • binnen samenlevingen neemt de sociale fragmentatie toe – politiek, cultureel, economisch – en een flink deel  van de wereldbevolking begint instellingen en regeringen te wantrouwen; ze vinden dat die niet willen of kunnen aan hun behoeften tegemoetkomen
  • meer en meer gaan mensen graviteren naar “informatiesilo’s” gelijkgestemden die elkaars overtuigingen versterken en tot (enige) waarheid uitroepen
  • een warmere planeet leidt tot nieuwe menselijke conflicten, waaronder, in het ergste scenario, mondiale voedseltekorten die massaal geweld uitlokken
  • concurrerende grootmachten (VS-China) zullen hun positie willen versterken, wat zal leiden tot “een meer conflictgevoelige en volatiele geopolitieke omgeving”
  • technologie, met al zijn mogelijkheden om economieën te stimuleren en de communicatie te verbeteren, kan ook de politieke spanningen verergeren – zoals ze al heeft gedaan

En dan de rozige scenario’s

  • het Europees herstelplan kan een stimulans zijn voor meer eenheid in Europa
  • landen die zich flexibel aanpassen, kunnen de crisis het hoofd bieden
  • een “renaissance” van de democratie, met Rusland en China “down”
  • Europa en China ijveren samen voor een betere wereld
  • de VS en China in vreedzame concurrentie.

Lees verder

Global Trends Report

Collapsologen van onderuit bekeken

New York Times Magazine vraagt zich tussen de lijnen af of het concept “instorting” (collapse) niet in zekere zin een “mannelijk” concept is, een concept voor strategische denkers in denktanks die de wereld in alle veiligheid bekijken van bovenaf, in machtsstructuren. Andersom kan je de snelle veranderingen ook benaderen vanuit de beleving van de betrokken personen. Een heel ander perspectief.

Wetenschappers die de instorting van beschavingen onderzochten, vallen min of meer in twee groepen uiteen. De eerste, gedomineerd door Tainter, zoekt naar grote verhalen en eenvormige verklaringen. De tweede groep is meer geïnteresseerd in de specifieke omstandigheden van de samenlevingen die zij bestuderen.

Patricia McAnany, prof aan de University of North Carolina in Chapel Hill, behoort tot de tweede groep, en trekt het concept van ineenstorting (‘collapse’) in twijfel.
McAnany wijst op het verschil tussen de samenlevingen van de noordelijke en zuidelijke Maya laaglanden tijdens het eerste millennium na Christus. De zuidelijke regio – wat nu Guatemala, Belize en delen van Zuid-Mexico is – Was rigider hiërarchisch, met ‘uitgesproken ongelijkheid’ en een systeem van erfelijk koningsschap. Dat was niet zo duidelijk het geval op het schiereiland Yucatán in het noorden. Rond de tijd dat in de negende eeuw een verwoestende droogte woedde, werden de zuidelijke laaglandsteden verlaten, de gemeenschappen in het noorden niet.

Wat lijkt op een ineenstorting van die zuidelijke regio’s, kan ook gezien worden als een gedwongen spreiding. Voor de hogere klassen – die het eerst vluchtten – zal het wel geleken hebben op het einde aan de wereld, maar de meeste mensen stemden simpelweg “met hun voeten,” en migreerden naar meer leefbare gebieden in het noorden en langs de kust. Dat is nu natuurlijk niet langer zo makkelijk, zegt McAnany. “we zijn te vastgepind en aan plaatsen gebonden.” Zonder de mogelijkheid van migratie, of van echte structurele veranderingen om de middelen billijker te verdelen, “gaat op een gegeven moment het hele ding ontploffen – kan niet anders.”

Voorbeeld van zo’n “mannelijk-structurele” benadering is het -overigens lucide – commentaar van “intellifone” op reddit:
Civilization isn’t collapsing. The American empire. The American hegemony over earth is. There will be a period of instability and likely some localized regional wars. China and Russia will dust up. Europe will honestly probably be fine. They’ll likely strengthen the EU as borders continue to remain open and culture and ethnicities homogenize or spread out.
There are going to be a bunch of African wars as those countries central governments strengthen and decide they need resources or want to undo some of the colonial boundaries. Then Africa will end up with a few regional unions. That’s already happening but the wars will be internal to that union and then they’ll regroup and tighten up like the EU did in Europe.
China is headed for war internally also. They have too many foreign educated people and a growing middle class. Either whoever replaces Xi will be a reformer or there’s going to be some kind of internal power struggle amongst the rich and upper middle class and there will be a lot of Hong Kong’s.
Australia is going to become a more Asian nation. They’ll resemble something like Singapore where they’ll be a pan-Asian nation with a western style democracy. And they’ll need to strongly ally with a bunch of those island nations as a buffer against China. Australia will be the first majority drone military with a mostly drone Air Force. Their population isn’t big enough otherwise.
Central and South America will largely stay the same politically. There will continue to be a growth in indigenous political participation but otherwise I’m not expecting large scale expansion or invasion or collapse.
But the American empire is collapsing. It doesn’t have to, but over the next 20 years if nothing significantly changes, it will. America seriously needs huge changes in education, specifically civics, and also a huge cultural shift from individualism to collectivism. Hollywood will need to play a huge role in that. Otherwise we’re screwed.

 

Als wij de bedrijven redden, moeten zij de planeet redden


Voor Bill McKibben, medestichter van de milieugroep 350.org, is de boodschap aan het Amerikaans Congres duidelijk: voor wat hoort wat. “Voor drukbezette congresleden die overwegen welke voorwaarden moeten gekoppeld worden aan noodsteun voor bedrijven, is hier het recept: laat elke reddingsoperatie afhangen van een formele belofte om de doelstellingen van het Klimaatakkoord van Parijs te halen, en op korte termijn aan te tonen hoe ze dat denken te doen.

Zo zou men van de luchtvaartsector kunnen eisen dat ze radicaal het roer omgooien met efficiëntere toestellen, in plaats van bomen te planten. Of men zou eindelijk eens flink kunnen gaan investeren in hogesnelheidstreinen (de VS staat ver achter). Van de banken zou men kunnen eisen dat ze nu eens stoppen met investeren in fossiele energie, enzovoort.

Of Trump hier oren naar heeft, valt te betwijfelen maar voor een keer is er een stok: grandioze steunprogramma’s kunnen niet zonder steun van het Congres, waar de Democraten de plak zwaaien (al kan men zich afvragen of het slag van J Biden een haar beter is).

En er is een precedent: in 2008 eiste president Obama van de auto-industrie inspanningen om zuiniger wagens te gaan maken.

Lees hier McKibbens post bij The Newyorker – 20/3/2020.

 

Grootbank JP Morgan ziet bui hangen

JP Morgan, een van de grootste investeringsbanken in de VS (en volop verwikkeld in de fossiele industrie) zegt dat de klimaatverandering “een wereldwijde marktmislukking is, in die zin dat producenten en consumenten van CO2-emissies niet betalen voor de klimaatschade die ze veroorzaken.” Om dit te keren is, zo zegt de bank, een mondiale CO2-taks nodig, maar “dat zal niet zo snel gebeuren” vanwege de zorgen om jobs en concurrentievermogen.

De auteurs zeggen dat het waarschijnlijk is dat de [klimaat] situatie zal blijven verslechteren, misschien “nog erger dan in de IPCC-scenario’s”. Op microniveau verandert er wel wat in het gedrag van individuen, bedrijven en investeerders, maar dit is waarschijnlijk niet voldoende als de fiscale en financiële autoriteiten niet gaan optreden.

JP Morgan was een van de 33 machtigste financiële instellingen die tussen 2016 en 2018 een geschat totaal van 1,9 triljoen dollar investeerden in de fossiele brandstofsector. JP Morgan zelf investeerde 75 miljard dollar in de meest agressieve bedrijven in de oliesector (fracking, Noordpoolgebied).

In een reactie minimaliseert JP Morgan hun eigen rapport, maar ze ontkennen het ook niet. Lees het hele verhaal bij The Guardian 21/2/2020.

Conclusie: het topkapitaal weet drommels goed wat er aan de hand is, maar ook zij voelen zich kennelijk onmachtig om de chaos af te wenden. Het rapport is meteen ook een “schuldbekentenis”, misschien bedoeld om intern een beleidsverandering te beïnvloeden?

Reality check: meer steenkool, meer CO2 in 2018

Het Internationaal Energieagentschap publiceerde op 25/3/2019 de statistieken over 2018:

  • CO2-emissies uit energieproductie wereldwijd: + 1,7%
  • CO2-emissies van de VS +3,1%, China +2,5%, India +4,5%: Europa -1,3%, Japan ook afname

In China bijvoorbeeld steeg de productie door hernieuwbare energiebronnen, maar steeg evenzeer het verbruik van aardgas, kolen en olie. In India werd ongeveer de helft van alle nieuwe energievraag opgevangen door kolencentrales. In de Verenigde Staten daalt steenkool, maar het verbruik van aardgas stijgt.

Rob Jackson (prof aardwetenschappen aan Stanford): de aanzienlijke groei van wind- en zonne-energie wordt overschaduwd door de voortdurende afhankelijkheid van de wereld van fossiele brandstoffen. “We are in deep trouble. The climate consequences are catastrophic. I don’t use any word like that very often. But we are headed for disaster, and nobody seems to be able to slow things down.”

Bronnen

Beachfront na orkaan Florence? Opgeven!

Na de orkaan Florence pleit auteur Orrin Pilkey ronduit voor het definitief verlaten van kwetsbare kuststreken.

In dit boek Retreat from a rising sea (ISBN 9780231168458) zette Pilkey dat al uiteen in 2017:
Feit: de zeespiegel stijgt. Over enkele decennia zullen honderden miljoenen mensen die langs kusten leven, zich moeten terugtrekken naar hoger en veiliger terrein. Bovendien leidt de zeespiegelstijging tot zwaardere stormen, die gebieden verder landinwaarts gaan overstromen. Daarbij wordt kritieke infrastructuur zoals waterzuivering en energievoorzieningen verwoest, en ontstaat enorme, onomkeerbare vervuiling vanwege plaatsen en bedrijven met giftig afval. Dit boek legt uit wat die stijgende oceanen zullen doen met kuststeden, en pleit voor drastische maatregelen die we nu moeten nemen om kwetsbare bevolkingsgroepen te verplaatsen.

Als we bij deze beelden van Florence de financiële consequenties overwegen, wat dan met een overstroming in België/Nederland? “Definitief verlaten” zal bij ons allicht geen optie zijn, maar wat dan wel in een situatie zoals Als de dijken breken (vrt – youtube)? Dijken blijven verhogen of duinen opspuiten? Een dure en niet-duurzame optie.

VS: Californië vs. Washington

Californië vs. Washington, Jerry Brown vs. Donald Trump: er wordt een politiek gevecht geleverd, met miljoenen tonnen broeikasmateriaal als inzet. Politico 11/9/2018 haalt enkele voorbeelden aan:

  • energiebedrijven moeten checken voor methaanverliezen bij de exploitatie. Dat kost geld, en dus wil Trump van die regel af. “Onverantwoord, grenst aan criminaliteit”, zegt Brown
  • Trump wil offshore oliewinning opnieuw toestaan. Brown ligt dwars, en verbiedt pijpleidingen naar de kust
  • Trump wil steenkool en fracking vrije baan geven, Brown tekent een Californische wet waarbij alle laagspanningselektriciteit tegen 2045 hernieuwbaar moet zijn

Kunnen deelstaten, steden en bedrijven het tij keren?

Vele bedrijven, staten en steden in de VS zijn  niet gediend met de milieuafbraak onder Trump, en voeren zelf een klimaatbeleid. Uit onderzoek blijkt helaas dat het klimaatbeleid van steden, staten, regio’s en bedrijven heelwat kan bijdragen, maar niet voldoende om de wereldwijde temperatuurstijging tot ruim onder de 2 ° C te houden, laat staan te beperken tot 1,5 ° C. Dat zijn de conclusies van een uitgebreid vergelijkend onderzoek, uitgevoerd aan de Yale universiteit:

Politieke septembermaand in de VS:


Klimaattop,  korte intro

Losing Earth: hoe we de planeet zijn kwijtgespeeld (1979-89)

Een spannend historisch essay van auteur Nataniel Rich: Losing Earth, The Decade We Almost Stopped Climate Change. Een relaas van het bewogen decennium 1979-1989 waarin we het klimaat bijna, bijna onder controle hadden. Het is hun (en ons!) toen helaas tussen de vingers geglipt.

Hieronder een samenvatting van de 31.245 woorden tellende geschiedenis van klimaatafspraken en beleid in de VS. En waarom enkel de VS? Klimaatafspraken zijn weliswaar een wereldzaak, maar in die periode (en eigenlijk nog altijd) speelden de VS een sleutelrol (positief en negatief).

Proloog: het is nu al 1°C warmer dan bij het begin van de industrialisatie. De kans dat we het – tandenloze – Akkoord van Parijs 2015 (2°C) halen, is 1 op 20:

  • lukt de 2°C, dan is dat een ramp-op-termijn (koraalriffen weg, 5m zeespiegelstijging, Perzische Golf weg)
  • wordt het 3°C (nu gezien als “realistisch minimum”), dan is dat een ramp-op-korte-termijn: bossen tot aan de Noordpool, en de meeste kuststeden lopen onder water
  • 4°C: permanente droogte in Europa, woestijn in grote delen van China, India en Bangladesh; Polynesië onder water; Colorado River een beekje; het zuidwesten van de VS onbewoonbaar
  • 5°C: het einde van de beschaving.

We hadden het kunnen vermijden. Al in 1979 wisten we zo goed als alles wat we moesten weten, en in de jaren ’80 stonden we heel dicht bij een wereldwijd akkoord. En de formidabele tegenkrachten (olie- en steenkoolbedrijven, Republikeinen) die we nu zien, waren het klimaat toen (nog) niet zo ongunstig gezind. Toch liep het fout.

  • 1979: vroege wetenschappelijke rapporten over klimaatverandering bestonden al langer, zelfs binnen overheidsinstellingen. Maar uiteindelijk vinden geofysicus Gordon McDonald en activist Rafe Pomerance met enkele papers (1) hun weg naar het hoogste politieke niveau in de VS: ze briefen Frank Press, Jimmy Carters wetenschappelijk hoofdadviseur
  • 1979: Frank Press geeft na de briefing van McDonald en Pomerance opdracht aan voorzitter Jule Charney van de National Academy of Sciences om de hele zaak te onderzoeken. Hun eerste rapport Carbon Dioxide and Climate: A Scientific Assessment bevestigt de eerdere alarmerende vooruitzichten. Helaas wordt Carter in 1981 opgevolgd door de klimaatsceptische president Reagan
  • 1983: het eindrapport-Charney Changing Climate: Report of the Carbon Dioxide Assessment Committee (1983) komt terecht in een politiek moeras. In de persbriefing worden de conclusies van het rapport sterk afgezwakt.
  • 1983: dat was meteen het signaal voor Exxon en andere om klimaatonderzoek af te bouwen, en “de kar te keren”: vergeet opwarming, het is een probleem voor later
  • 1985: dan komt de ozonkwestie ( CFK’s ) op de proppen. De verdragen (Wenen 1985 , en vooral het Montrealprotocol 1987 ) worden terecht gezien als een succesverhaal, en het model voor een klimaatverdrag. Hoewel men toen al beter moest weten ( “After DuPont, by far the world’s single largest manufacturer of CFCs, realized that it stood to profit from the transition to replacement chemicals, the alliance abruptly reversed its position, demanding that the United States sign a treaty as soon as possible.” , schrijft N. Rich (2)
  • 1986-88: de hearings in de Senaat, met Jim Hansen zijn mijlpalen voor het klimaat
    • 10-11/6/1986 1 hearing Jim Hansen ( ref ) (Senate subcommittee on environmental pollution)
    • 9/11/1987 2e hearing Jim Hansen (Committee on Energy and Natural Resources, voorzitter Bennett Johnston, D-Louisiana)
    • 23/6/1988 3e hearing Jim Hansen (United States Senate Committee on Energy and Natural Resources)
  • 1988: hoogtepunt, hoop op een wereldwijd klimaatbeleid. Conferentie van Toronto ( World Conference on the Changing Atmosphere : Implications for Global Security, Toronto 27/6/1988). Klimaatwetenschappers (zoals J Hansen) en milieubewuste politici (zoals Al Gore) hadden de politieke overheid bijna weten te overtuigen van de noodzaak van een doortastend klimaatbeleid. Auteur Nataniel Rich noemt Toronto symbolisch “het Woodstock van de klimaatverandering”: de slotverklaring, ondertekend door alle 400 wetenschappers en politici (dus ook die van de VS), herhaalde de oproep tot een 20 percent reductie (zonder “maar-en”) van CO2-emissies tegen 2005
  • 1988-89: en dan liep het mis. Toen het voorgesteld klimaatbeleid (20%, zonder maar-en) doordrong tot de politieke top ( president H W Bush ) werden de wolven opnieuw gewekt (ze hadden al onder Reagan stokken in de wielen gestoken). Ideologische tegenstanders vreesden immers dat klimaatbeleid zou neerkomen op veel meer overheidsbemoeienis. De wolven riepen nu de hulp in van big business, en vanaf dan was het om zeep.
  • 1989: op de ministerconferentie van Noordwijk (6/11/1989 Noordwijk Ministerial Declaration on climate change; ref. UNFCCC ) komt de VS roet in het eten gooien. Ze gebruikten de bekende politieke tactiek van “doe alsof je meedoet, maar saboteer de boel achter de schermen”, en dat lukt. Sedertdien steunden de VS hoe langer hoe minder elk internationaal streven, met als trieste apotheose het uitdoven van alle internationale illusies onder Trump, die het Akkoord van Parijs 2015 ( COP21 ) opblies.

Lees het artikel in New York Times Magazine 1/8/2018: Losing Earth: The Decade We Almost Stopped Climate Change (by Nathaniel Rich, Photographs and Videos by George Steinmetz – AUG. 1, 2018)

Toch vlammende kritiek van Naomi Klein :
“N. Rich schreef een indrukwekkend historisch essay, maar zijn centrale stelling deugt niet. Het waren niet “de” mensen, maar de neoliberale moloch die het klimaatbeleid heeft genekt.” ( Naomi Klein in The Intercept 3/8/2018)

Voetnoten
(1) Long term impact of atmospheric carbon dioxide on climate van de studiegroep JASON , How to wreck the environment van Gordon McDonald, en een nota van oudgediende Roger Revelle.
(2) N. Rich, Losing Earth… “4. ‘Atmospheric Scientist, New York, N.Y.’ Fall 1987-Spring 1988”

Project Medea: hoe de CIA (VS) en GRU (Rusland) Noordpoolgegevens deelden

In de jaren ’90 werkten de CIA (VS) en de GRU (Rusland) samen in een geheim project “Medea” om gegevens uit te wisselen over de Noordpool, en het smelten van de ijskap. Die samenwerking kwam er niet zomaar, wel op initiatief van Al Gore, tot dusver een van de meest klimaatbewuste toppolitici in de VS. Al Gore wist de CIA er niet alleen van de overtuigen om samen te werken met de GRU, maar ook om de klimaatgegevens te delen met wetenschappers in beide landen.
Opmerkelijk in de film is dat de officieren en wetenschappers aanvankelijk erg stroef tegenover elkaar stonden in de werkvergaderingen, maar na een tijd erg collegiaal met elkaar omgingen, en uiteindelijk elkaar als medestanders gingen beschouwen in een bezorgdheid om wat zij zagen gebeuren aan de Noordpool.
De Russen hadden een veel omvangrijker collectie gegevens, die teruggingen tot regelmatige expedities vanaf de jaren 1950. De Amerikanen hadden dan weer gesofistikeerder waarnemingstechnieken en computers.

Zodra George Bush was aangetreden (2001), werden de budgetten voor Medea geschrapt, en ging de samenwerking verloren. Toch heeft de uitwisseling een grote stimulans betekend voor het klimaatonderzoek in beide landen.

Lees het bericht bij Earth Network News
Film: ‘US and Russian secret service collaboration on climate change’ (DW-documentaire,42 minuten, ook op youtube)

ITV waarschuwde al in 1981, Edward Teller in 1959

Op 8 december 1981 zond ITV de profetische documentaire “Warming Warning”. Clips uit de film zijn nu vrijgegeven via CarbonBrief.org. De clips bevatten sfeerbeelden, en interviews met een aantal klimaatwetenschappers. Sommigen van hen zien er op de film ehct jong uit, en zijn intussen “grijze eminenties” in de klimaatsector.

Intussen stapelen zich ook de bewijzen op dat op de hoogste niveaus van bedrijven en regeringen de klimaatopwarming in de jaren 1970 al goed bekend waren, bijna beter bekend dan nu in de regering Trump! Zie bijvoorbeeld: