Tag archieven: IPCC

Veteraan Kevin Anderson bevestigt wetenschappelijke (zelf)censuur

Kevin Anderson (wikipedia) is een gerespecteerde veteraan-klimaatwetenschapper. In een interview geeft hij de wetenschappelijke censuur toe. Het komt er eigenlijk op neer dat klimaatwetenschappers de politici naar de mond praten, terwijl ze “off the record” veel kritischer zijn. Jongere, meer uitgesproken academici, worden de mond gesnoerd. Het was bekend, maar het doet goed als een veteraan het bevestigt; Anderson zegt onder meer:

“Ik ben me pas echt bewust geworden van de misleidende en gevaarlijke invloed van sommige senior-academici op hun jongere collega’s in de afgelopen twee jaar. Het werd onder mijn aandacht gebracht bij een van de grote klimaatconferenties  (COPs) waar ik bij was. Kletsend met mensen zonder grijs haar werd het steeds duidelijker dat veel van hen door hun collega’s en supervisors werden gewaarschuwd omdat ze moeilijke vragen hadden gesteld. Ik vond dit echt moeilijk te geloven. Maar hoe meer ik hierover vroeg, hoe meer ik me realiseerde dat ik in een naïeve bubbel leefde, en me er niet van bewust was hoe een levendig academisch debat onder jongere academische collega’s bewust wordt verstikt. En dit is niet iets wat alleen anderen elders doen. Ik hoor nu dat collega’s met wie ik al jaren heb samengewerkt en die ik goed ken – vaak over de koffie of een biertje – ook actief de bijdragen van ‘hun’ jongere collega’s hebben afgezwakt en ingeperkt.”

Lees het hele interview bij resilience.org 18/6/2020

Doyle: we gaan naar 10°C, en bij 4°C is het afgelopen

“Grofweg gesproken is u verteld dat we misschien 1,5c of 2c graden boven de pre-industriële temperatuur zullen stijgen. Dat is niet waar. Dat is in feite voorbijgestreefde wetenschap, en het is fundamenteel fout. Er is geen enkele onafhankelijke wetenschapper van de wereld die die positie nu nog zou ondersteunen. We gaan eigenlijk naar 10 graden opwarming die binnen 20 tot 30 jaar kan plaatsvinden. En op weg naar 10 graden, passeren we 4 graden. Nu is vier graden interessant omdat dat betekent: game over voor de mensheid. Houd dat dus in gedachten. Ik maak dit niet zomaar op.”

“Our only option is to stop pretending that we are ‘going green'”.

Wat meteen een vraag doet rijzen: wanneer gebeurt 4°C onderweg naar 10°C? Als 10°C binnen 20-30 jaar op het programma staat, dan is het waarschijnlijk  om 4°C te situeren binnen 8-15 jaar (de lezing is gehouden in 2019). Helaas is dat binnen het leven van vrijwel de hele wereldbevolking van nu (8 miljard). Van impact gesproken!

Counterpunch concludeert nuchter: als Doyle maar half gelijk heeft, OK dan schuift het fatale jaartal wat op… Mooi vooruitzicht! Lees het artikel op counterpunch 22/5/2020 .

Presentatie op youtube

Hieronder een dia uit de presentatie van Doyle (youtube, 1/9/2019, 24′), en commentaar bij het filmpje.

John Doyle is a long time EU staffer stationed in Brussels. (…) Here is John’s ‘catastrophe-check’ to UN aid agencies. Diplomacy is the art and science of posturing, distortion and fabrication about underlying false and ideological mental positions about reality.  We are operating under a global political network of self-delusional agencies and individuals who seem to believe that if they just keep repeating a false narrative about Reality it will become true and real.  Parties to the climate talks need to stop talking so much and start acting.  But for this to happen, the world’s citizens need to take them to account. The Student Strikes and other forms of civil disobedience are what’s needed, but much more of it. One day a week of student striking is an inadequate response for a future being stolen for a full seven-days a week forever. (…) (youtube, 1/9/2019, 24′)

Waarom klimaatwetenschappers ons in de steek lieten

Over- en onderschatting

Het Britse Met Office, (meteorologisch instituut) kondigde onlangs een herziening naar boven aan van hun historische temperatuurdata. Door onnauwkeurige metingen waren die systematisch iets te laag ingeschat. en dat is helaas een trend in vele klimaatstatistieken: keer op keer blijken de waarnemingen de prognoses en modellen ingehaald te hebben, soms een beetje, soms een beetje veel. En dat is zo voor metingen van het zeeijs, oceaantemperatuur, zeespiegelstijging, enzovoort.

Consistente onderschatting is een vorm van vooringenomenheid, van partijdigheid. En dan rijst natuurlijk de vraag: vanwaar die eenzijdige onderschatting van klimaatgegevens?

Waarom is die onderschatting belangrijk?

Om twee redenen:

  1. klimaatsceptici verwijten de wetenschappers vaak dat ze het dreigende klimaatprobleem overdrijven. Uit onderzoek blijkt echter niet alleen dat ze niet overdreven, ze hebben de zaken zelfs onderschat. Dat is belangrijk voor een juiste interpretatie van de data, voor de integriteit van de wetenschap, en voor een correcte communicatie naar het publiek.
  2. objectiviteit is sowieso een essentieel onderdeel van wetenschappelijk werk, dus wanneer we vrij systematische afwijkingen vinden in één richting (naar boven of naar beneden) dan moeten we als wetenschappers de oorzaken opzoeken en correcties aanbrengen.

Discerning Experts (boek)

In het boek Discerning Experts (maart 2019) focust Milena Wazeck en haar team op de interne dynamiek van wetenschappelijke beleidsadviezen, dat zijn de “samenvattingen voor het beleid” die (klimaat)wetenschappers meegeven met hun onderzoek. Meer bepaald ging het erom hoe wetenschappers omgaan met de druk – soms subtiel, soms openlijk – die ontstaat wanneer ze weten dat hun conclusies op ruime schaal gepubliceerd worden (“de wereld kijkt toe”). Als we willen dat het beleid steunt op degelijke wetenschap, dan moeten die wetenschappelijke interpretaties zo correct mogelijk zijn.En precies dat is tot nu toe weinig onderzocht.

Waarom onderschatten klimaatwetenschappers de crisis?

Om met de algemene conclusie te beginnen: nergens vinden we sporen van fraude of nonchalance. De data zijn solide, de collega’s akkoord met de rapporten. Maar we vinden wel vrij algemeen een onderschatting van de ernst van de klimaatdreiging, en van de snelheid waarmee de processen verlopen. Hoe komt dat?

  1. de consensusdwang: wetenschappers willen met één stem spreken, uit angst dat beleidsmensen eventuele meningsverschillen gaan uitbuiten. Voorbeeld: stel dat de meeste experts het risico A inschatten met 1-10% waarschijnlijkheid, maar een minderheid acht het risico 80%. In de conclusies zal dan alleen “1-10%” overblijven.
  2. de obsessie met “onbetwiste feiten”: “feiten” zijn dan cijfers of data waarover iedereen het eens is; een minderheidsstandpunt wordt dan soms beschouwd als een “opinie”.
  3. de obsessie met “bewijsvoering”: bij de opmaak van een recent IPCC-rapport (AR4) was de consensus over West-Antarctica dat een snelle instorting (en smelting) van de ijskap een reëel risico was, maar door het ontbreken van sluitende waarnemingen werd de conclusie afgeleid naar “een risico op langere termijn” (want dat kon wel bewezen worden).

Deze “consensusdwang” (of drang) staat haaks op de intern-academische gebruiken, waar tijdsdruk veel minder speelt (tenzij binnen de eigen onderzoeksgroep), en waar kritische en afwijkende besluiten eerder aangemoedigd worden, en soms zelfs de carrière vooruithelpen. In onderzoek is kritiek en twijfel een pluspunt, bij beleidsadviezen een minpunt.Maar er speelt nog een factor mee:

  1. foutmarges hebben “asymmetrisch” effect op de reputatie: wordt een dreiging overschat, dan schaadt dat de reputatie, maar een onderschatting kan geen kwaad (dat is tenminste de gangbare opinie). Dus zeker wanneer het rapport bij klimaatsceptici terechtkomt, wil men zeker spelen en dus liever onderschatten. Ook hier weer een markant verschil met bijvoorbeeld stormwaarschuwingen, waar men liever wat zal overdrijven.

Het resultaat? Conclusies als kleinste gemene deler van een reeks uiteenlopende inschattingen en data. En wanneer consensus een vereiste wordt (zoals in het VN-klimaatpanel IPCC), dan gaat het zelfs zover dat men:

  • stekelige discussies vermijdt
  • stekelige collega’s niet inviteert.

Waar hebben we dat nog gezien?

Veralgemenen is altijd wat riskant, maar het team vond een gelijkaardige trend-tot-onderschatten in de debatten rond zure regen, en het gat in de ozonlaag. Het zijn de institutionele aspecten van wetenschappelijke adviezen, zoals wie de auteurs zijn en hoe ze worden geselecteerd, hoe het domein is onderverdeeld in hoofdstukken, en instructies naar consensus toe, die wetenschappelijk conservatisme vergemakkelijken. In zoverre wij konden onderzoeken, lijkt het erop dat wetenschappers die aan beleidsadviezen werken, eerder de neiging hebben tot onderschatten dan tot overschatten van dreigingen.

Concrete adviezen van het team

  • consensus mag geen doel op zich worden, en zeker niet afgedwongen worden
  • maak ruimte voor alternatieve of afwijkende modellen
  • onderzoek hoe politici omgaan met wetenschappelijke adviezen.

Discerning Experts

Discerning Experts. The Practices of Scientific Assessment for Environmental Policy. Michael Oppenheimer, Naomi Oreskes, Dale Jamieson, Keynyn Brysse, Jessica O’Reilly, Matthew Shindell, Milena Wazeck.
304 pages, maart 2019, ISBN 9780226602011.
Deze blogpost is een samenvatting van het artikel/bespreking in Scientific American 19/8/2019.

Annex: Climate science profession has let down humanity

In een interview met Jem Bendell geeft klimaatwetenschapper Wolfgang Knorr toe: In that sense, the whole climate science profession has let down humanity. I am still working out what that means from now on. Lees het interview bij Jem Bendell, juli 2019.

Australisch rapport: tegen 2050 afgelopen: hype?

Het Vrijheidsbeeld onder water tot aan de schouders: onjuist, zeggen de wetenschappers. Zelfs als al het ijs smelt, zal het “maar” tot aan de heupen onderlopen. Is dat een geruststelling, zeg 😉

Voor Vox(1) begon het allemaal met het doemrapport Existential climate-related security risk van de Australische denktank Breakthrough,, dat viraal ging na citeren op 3 juni in Vice. Het rapport schetst een somber scenario voor de mensheid: over en out tegen 2050. Niet onvermijdelijk, en alleen in het worst case scenario, maar toch niet onwaarschijnlijk tenzij…

In een notendop zeggen de auteurs

  • wil je klimaatgebonden (inter)nationale veiligheidsrisico’s inschatten, dan stap je beter af van de beperkingen van klimaatprognoses: de meeste klimaatrapporten zijn hopeloos conservatief en nodeloos voorzichtig
  • klimaatverandering is (op korte tot middellange termijn) een existentiële bedreiging voor de menselijke beschaving: we moeten meer gaan focussen op extreme risico’s i.p.v. enkel de probabiliteit  
  • scenario-analyse is daartoe wellicht de meest geschikte methode: een hoogrisicoscenario voor 2050 wijst dan op een fatale negatieve impact op de mensheid, die mogelijk eeuwenlang aanhoudt
  • om dat risico te vermijden of te verminderen, moeten we zeer snel overstappen op een emissievrij industrieel systeem, met een wereldwijde mobilisatie van mensen en middelen, als in een oorlogssituatie. 

Klimaatwetenschappers: help, dit is niet “volgens ons boekje”

Meerdere klimaatwetenschappers schoten in een kramp bij dit rapport. Er werden punten van detailkritiek gespuid, maar in hoofdzaak kwam de “wetenschappelijke” kritiek erop neer dat de conclusies van het rapport wetenschappelijk ongefundeerd waren, “want niet peer reviewed”. Maar daar ligt een eerste probleem:

  • peer review leidt tot  jarenlange vertragingen (van concept tot peer review tot publicatie)
  • peer review is de hoeksteen van “wetenschappelijke consensus”, een procedure die ons -met het IPCC – enkele decennia vertraging in het klimaatbeleid heeft gekost (daarover is nu in klimaatkringen vrijwel consensus)

Een tweede overweging is dat een verstoring van maatschappij en/of beschaving geen klimaatwetenschappelijk, maar een socio-politiek thema is. En met alle respect, klimaatwetenschappers zijn op dat vlak amateurs. Net als de oorlog te belangrijk was om aan generaals over te laten, helpt het om de gevolgen van klimaatverstoring vanuit andere invalshoeken te bekijken. Het Australisch rapport is er één van: het vertrekt uitdrukkelijk van een “national security” perspectief, niet van een “probabiliteit”. Een ander – intussen schoolvoorbeeld – is Syrië: met een klimaatfactor (droogte) als aanzet, uitgegroeid tot een geopolitieke kwestie van eerste orde. Over de potentieel destructieve kracht van massamigratie bijvoorbeeld is nog niet zoveel bekend.

Vox versus Vice

De felle reactie van de klimatologen en hun grondige afkeer van alles wat naar “alarm” ruikt, vond gretig gehoor: Vice kreeg massaal reacties van wanhopige en gedeprimeerde lezers (5/6/2019). Zozeer dat zelfs Vice ging inbinden (11/6), en zich bijna verontschuldigde voor de ophef. Het helpt als je je dan wat vrolijk kan maken over gekke einde-der-tijden-goeroes, en een paleontoloog van de kast haalt die uitlegt hoe de mensheid zich herstelde na eerdere crises. Inderdaad een hele troost, stel je voor: na 2050 overleeft, ergens in het laatste woud van Brazilië, een groepje mensen, en over 100.000 jaar lopen opnieuw een miljoen mensen op de planeet. Hoera, alles is relatief!
Een ander punt van voortdurende spraakverwarring, gretig opgerakeld door wetenschappers, is het onderscheid (“distinguo“) tussen “verdwijnt de mensheid?” of “sterft het gros van de mensheid?”: echt heel belangrijk 😉 voor de 6,99 miljard gedoemden! Zulke wetenschappers leven in een theoretische bubbel, en hebben geen besef van de gewelddadige terreur die een desintegrerende samenleving opvreet. En die desintegratie kan al gebeuren bij 100 miljoen, of zelfs 10 miljoen klimaatvluchtelingen.

Schellnhuber: it’s the non-linearity, stupid!

Als je dan toch optimistisch maar tegelijk risicobewust wil zijn, is de benadering van Schellnhuber verfrissend. Hij wijst primair op het niet-lineaire karakter van de klimaatontwikkelingen: we weten gewoon niet hoe en in welke mate die vele feedback loops ons de das kunnen omdoen. Het fatale risico weglachen of wegredeneren is dom. Maar (optimist) Schellnhuber voegt er olijk aan toe dat ook de maatschappelijke ontwikkelingen (en dus de tussenkomst van de mens) best niet-lineair kunnen verlopen. Anders gezegd: zodra het klimaatbesef is doorgedrongen, kan er echt wel snel een doortastend klimaatbeleid gevoerd worden. En dat blijft voor hem reden tot optimisme.  Tegelijk pleit hij voor het loslaten van de efficiëntietoets in klimaatinvesteringen: durf te investeren in allerlei experimenten, ook al weet je dat de helft of meer mislukt. Doe alsof het leven van je kind ervan afhangt. Met “voorzichtige efficiëntie” komen we er niet, dat bevestigt alleen de status quo.

Bronnen

Deze post is gebaseerd op het artikel in Vox, maar wel een beetje zwart-wit getekend, als een cartoon. Vox reageert hier vooral op Vice, en probeert wellicht Vice weg te zetten als “sensatiebelust”, terwijl zij (Vox) de stem van de voorzichtige redelijkheid vertolken. Vandaar dat de kritiek van klimaatwetenschappers zo prominent in beeld komt bij Vox. Zie ook wikipedia over het “brave” Vox en “provocerende” Vice. 

Blij met de klimaatmarsen? Niet echt…

We willen geen pretbederver zijn, nu tienduizenden jongeren de straat opgaan voor het klimaat. Maar deze klimaatblogger zet grote vraagtekens. Ik was erbij, zondag 27 januari 2019 en ook de – door politici uitgelachen – mars van 2 december 2018 (toen ze de dag nadien tegen klimaatbeleid stemden). Op 27/1 had ik een bordje mee

“Climate = kaputt
Paris = joke
I prepare for collapse”

…maar dat heb ik niet lang opgehouden: met zo’n slogan was ik een ongewenste “alien” in een betoging van “yes we can” mensen.

En daarin schuilt het grote gevaar: een enthousiaste menigte die er heilig van overtuigd is dat we het klimaat kunnen redden door simpelweg het beleidvan onze regeringen te doen ombuigen.

  • er zou eigenlijk maar 1 enkele slogan mogen gelden: “CO2, weg ermee” de CO2 uitstoot koste wat kost drastisch naar beneden halen, ook ten koste van onze welvaart en werkgelegenheid (daar kunnen we nadien aan werken); dat zou onder meer inhouden het stilleggen van een groot deel van onze bijenkorfmobiliteit, enkel nog investeren in isolatie en beperken van uitstoot
  • alle “uitwegen” richting “Green New Deal” zijn valstrikken, die op korte termijn nog meer CO2-uitstoot gaan veroorzaken (inderdaad, de Tesla’s gaan ons niet redden)
  • onze staats- en regeringsvormen zijn structureel niet in staat tot een drastisch anti-CO2-beleid: luister maar naar politici overhet “combineren” van groen beleid met welvaart en jobs

This civilisation is finished

Rupert Read(1) doorloopt in zijn speech This civilasation is finished (youtube 9/11/2018) drie scenario’s:

  1. Groene hervormingen, op basis van Akkoord van Parijs?
    • vcrtrekken van het Akkoord van Parijs, hoop was: opwarming beperken tot 1.5°C
    • VS hebben het Akkoord verlaten = mokerslag
    • zelfs als iedereen zich aan het Akkoord houdt (quod non) zitten we aan 2.7 tot 3.4°C opwarming
    • praktisch geen enkel land houdt zich in de praktijk aan het Akkoord, meeste nationale plannen voorzien verdere economishce groei etc.
    • wetenschappelijke basis van Akkoord (IPCC) onderschat het probleem (vanwege nood aan consensus): albedo, methaan, feedbacks
    • Akkoord steunt op onrealistische geo-engineering
    • Conclusie: Akkoord= dood (“Paris is toast”), opwarming wordt veel erger
    • Alleen een totale, radicale ommekeer van hele economie/beschaving zou redding kunnen brengen
      maar is dat realistisch? Binnen d ehuidige structuren: neen
  2. Realistischer = deze beschaving stort in, en we werken aan een “opvolger”
    • wakker worden; laat emoties van droefheid, angst, woede, wanhoop e d toe (> ecopsychologie)
    • praat erover
    • nadenken over mogelijkheden bij gedeeltelijke instorting
    • “reddingsboten ontwerpen” (financieel, voedsel) (vb Transition towns, zaadbanken), deep adaptation
    • onrealistisch: geo-engineering (dampkringspiegels, oceaan-ijzer,…)
    • klimaatactie om effecten nog wat te verzachten
    • rebelleer! (Extinction Rebellion)
    • stop
  3. Of nog erger: totale instorting, human extinction

 

The climate strike is a source for hope – but new research shows it might be too late

The end of the world is no longer a fanciful hypothesis. It is the most plausible scenario.

In een artikel in The Independent maakt Richard Seymour de balans op:

Het VN-klimaatteam bevestigde op 13 maart 2019:

  • zelfs als het Akkoord van Parijs wordt nageleefd (quod non) zullen de wintertemperaturen aan de Noordpool tegen 2050 met 3-5°C stijgen (t.o.v. 1986-2005)
  • door het ontdooien van de permafrost dreigt de ‘slapende reus’ (methaanuitstoot) wakker te worden
  • verzuring van de oceanen en vervuiling is ook een levensgrote bedreiging voor het Noordpoolgebied

Dit alles kan leiden tot een ijsvrije Noordpool in een nabije septembermaand, waardoor we in een helse spiraal kunnen terechtkomen. En verder is het het bekende, treurige lijstje:

Met als conclusie dat we het probleem mateloos onderschat hebben:

En bijgevolg is een sociaal-economische instorting niet langer alarmistisch en puur speculatief, maar onderwerp van wetenschappelijke papers, onder meer This is a crisis.

Lees het hele artikel in The Independent 16/3/2019

Opmerkelijk is ook dat auteurs zoals David Wallace-Wells en Rupert Read (youtube 9/11/2018) duidelijk-donkere waarschuwingen uiten, maar dan later in interviews schaapachtig “backpedalen” en halfzachte groene maatregelen voorstellen.

Brief Yp: emotioneel, met een valse noot


Internationaal klimaatadviseur van Ypersele heeft op Twitter een brief gepost aan zijn achterkleinkinderen in 2118, over honderd jaar dus. De brief wordt “emotioneel” genoemd, en van Yp is er duidelijk niet meer gerust in (zie knack.be of de brief op twitter). De klimaattop, die al langer weet hoe ernstig de zaken er voor staan, begint stilaan op te houden met de riedel “door onderhandelingen komen we er wel uit”. Toch strijkt van Yp een valse noot in zijn betoog.

My dear great-grandchildren,

As I am writing this letter to you I don’t know the state of the world around you. Although I have been working for 40 years on the future of climate, I can’t know what choices will be made in the coming years But those choices will determine to a large extent your quality of life in 2118.

Today I fear that humanity doesn‘t realize quickly enough the deadlock in which we currently are. As I am writing this, a large number of people are blocking the roads because they have to pay a little bit more for the polluting liquid they want to continue burning in their old engines.

I understand their revolt, which is also motivated by injustices and the absence of sufficient alternatives (like public transport and bicycle roads). But it is sad and absurd that the trigger of this revolt is the price of petrol, since it is the usage of this liquid, and also that of coal and natural gas. that has disturbed the climate and that kills seven million people every year (by air pollution) In the world. My fellow climate scientists and I have nevertheless never stopped sounding the alarm bell and explaining that we urgently need to stop using these dangerous substances.

Too few listen to us and act accordingly. By continuing to use the atmosphere as a Co2 dump site and by continuing to thicken the insulating blanket around the Earth, we saw off the only branch on which it is possible to sit in the solar system. Many still hold on to their old habits, their old technologies and their sad philosophy: “after me the flood may come, as long as I can fully enjoy my life”.

I hope this is going to change, and quickly. I know that it Is possible. because there are also the women and men, and there are many of them, who have been touched in the heart by the graveness of the situation, and they have thoroughly understood the need to act urgently. They have started the battle to build a society, and an economic development model, that is truly ”sustainable”. This means: to respect all human beings and to respect the natural cycles and ecosystems that ensure the livability of the earth.

I see these people who have decided to change their way of life, or the way their enterprise works, to vote thinking of the consequences of their choice for the future of their great-grandchildren, indeed. If these people win their battle against the short-term profit and against injustice (these two go together), you will live well in 2118. my dear great-era grandchildren.

At this moment I must confess that there are tears in my eyes, because I can’t be sure that these efforts and these chances will come quickly enough and on a large enough scale to avoid the climate crash and the extinction of many living species.

In any case, within a couple at days I will leave by train to the COP24 (climate) in Poland, to continue the fight to chance the situation. Notably for you.

I ask one thing of you: think, you yourselves, of the consequences of the choices you are making today for your great-grandchildren and for all children in the world of 2218.

Valse noot

Eén valse noot  toch: van YP toont weliswaar begrip voor de gele hesjes, maar even verder klinkt het… ‘Door de atmosfeer te blijven gebruiken als CO2-vuilnisbak (…) zagen we de enige tak door waarop we kunnen zitten in het zonnestelsel’ (knack.be). Op een subtiele manier suggereert Yp dus dat de gele hesjes “après nous le déluge” huldigen. Maar die cynische attitude kan misschien eerder toegeschreven worden aan de wereldwijd-taxfree-CO2-uitstotend-rondvliegende crowd van zakenlui,-lobbyisten (en rijkere consumenten)…

Voor de “klimaatoptimisten”: CO2-emissies 2018 alweer record!

Wereldwijd zullen de CO2-emissies over 2018 een nieuw recordniveau bereiken. De kans om de doelstelling van 1,5 of 2 ° C te halen wordt zwakker en zwakker elk jaar. Dat zegt het hoofd van het Internationaal Energieagentschap (IEA).

Hij baseert zich op de gegevens voor de eerste negen maanden van het jaar. Wereldwijd zouden de emissies kort na 2020 moeten pieken en daarna sterk afnemen om de temperatuurstijging binnen 1,5 ° C of 2 ° C te houden, aldus een rapport van de Intergouvernementele Werkgroep inzake klimaatverandering (IPCC).

Lees het artikel op euractiv (18/10/2018)

IPCC SR15 rapport: misleidend en lachwekkend

Voor wie het klimaat volgt, bracht het IPCC rapport SR15 weinig nieuws: het is hoog tijd, hoor je! We hebben nog maar enkele jaartjes! Nu moeten we echt eens gaan beginnen! Doet een beetje denken aan dure eden van alcoholisten. De reacties variëren van TAM over REALISTISCH tot CYNISCH:

Arctic News: IPCC SR15 uitgekleed

SR15 zegt: een ijsvrije Noordelijke IJszee zal om de 100 jaar (sic!) voorkomen als we 1,5°C hoger gaan, en om de 10 jaar bij 2°C. Als je weet dat het cargoschip de Venta Maersk in september over de Noordpool voer (zie blogbericht), en dat klimatologen een van de volgende jaren al een ijsvrije ijszee verwachten (wat van dan af elke zomer zal gebeuren), dan is dit rapport gewoon lachwekkend, aldus Peter Wadhams in een gesprek met Arctic News (youtube).Hij ziet overigens geen bekende arctische klimatologen op de auteurslijst van SR15.

“Het IPCC blijft de verslaving voeden”, is de cynische conclusie van Arctic News, dat het rapport zonder pardon fileert. Een korte samenvatting van de lange opsomming, die kennelijk in haast is opgemaakt en dus niet 100% “af” is:

  • sjoemelen met de baseline: Parijs gaat uit van “pre-industrieel” (dat is dus ongeveer1750), IPCC “schuift” deze hier op tot 1850-1900 (toen de industriële revolutie al goed op gang was gekomen PLUS een relatief warme periode was)
  • valse berekeningen: IPCC schat huidige opwarming 1°C en rekent dan 0.2°C opwarming per decennium, zodat je “tussen 2030 en 2050” die 1,5°C zou bereiken. Maar (1) we zitten nu al boven 1°C en de opwarming gaat niet met 0.2°C LINEAIR naar boven, maar VERSNELT.
  • IPCC negeert pieken, en schermt telkens met “gemiddelden”. Maar het zijn pieken van extreem weer die dodelijk zijn. En aan de polen zie je pas echte temperatuurpieken.
  • cherry picking van baseline-periodes: volgens NASA zaten we in 2016/2017 al aan 1,22°C boven een 30-jarig gemiddelde van rond 1900. Wat doet IPCC? Men kiest 1850-1900, een relatief warme periode, zeker warmer dan 1750 maar ook warmer dan rond 1900. Zo lijkt de hedendaagse periode minder extreem.
  • datasets mengelen om extremen uit te vlakken: het IPCC “mengde” gegevens van de UK Met Office voor de warmere periode 1880-1900 met andere.
  • geen gebruik maken van nieuwe technieken om temperaturen te schatten waar metingen ontbreken. Speciaal in de poolgebieden ontbreken vaak gegevens, en precies daar zie je extremen. Als je dan besluit gegevens voor niet-beschikbare sectoren “dan maar te negeren”, hoe wetenschappelijk ben je dan bezig?
  • 2016 eruit gooien: een extreem warm jaar. Als je dan je curves doet stoppen in 2015, is dat mooi meegenomen.
  • klimaatgevaren niet ingeschat: het IPCC weet allicht, maar benadrukt nergens dat de CO2-uitstoot van NU pas over 10 jaar of later te voorschijn komt. Die dreiging kan tegen dan zwaardere gevolgen hebben (tipping points, straalstromen, extreme stormen, enz.). Er is ook nergens sprake van waterdamp, een krachtig broeikasgas
  • koolstofbudget? Het IPCC doet alsof dat er nog steeds is, terwijl dat budget al lang op is. We hebben een knoert van een KOOLSTOFSCHULD, geen BUDGET.
  • vervuiling bestendigd: het IPCC veronderstelt dat we nog een hele tijd fossiel blijven gaan, en verwijst naar koofstofcaptatie zoals BECCS. Maar de toepassing van die procedes op massale, planetaire schaal, is op zijn best hypothetisch enmogelijk ronduit schadelijk.
  • geen enkele verwijzing naar de wellicht enige effectieve maatregel, en dat is een vorm van CO2-belasting, waarvan de opbrengst in klimaat wordt geïnvesteerd.

Lees het hele artikel bij Arctic News (13/10/2018)


Peter Wadhams: het IPCC-rapport is lachwekkend, waar het over het Noordpoolijs gaat (youtube).


Michael Mann is voorzichtiger over het rapport, maar noemt IPCC toch “veel te conservatief” (youtube)

Bendell’s “deep adaptation”: zet je schrap, het komt eraan!

In academische kringen sijpelt stilaan het besef door dat we met z’n allen op een trein naar de afgrond zitten. Onze welvaartsstaat stort zo goed als zeker in, als gevolg van een klimaat dat op hol slaat. Hoe groot is het probleem? Simpel: het is onvermijdelijk geworden, en het is niet meer te stoppen.

Maar niemand wil de kat de bel aanbinden. Het woord “catastrofe” is taboe. Enkele wetenschappers vinden echter dat het tijd wordt open kaart te spelen, zodat mensen elkaar kunnen steunen, en de radicale implicaties tijdig leren zien.

Een van die mensen is Professor Jem Bendell, met zijn essay “Deep Adaptation: A Map for Navigating Climate Tragedy, July 27th 2018.”

Een recent onderzoek waaruit bleek dat klimaatchaos nu onvermijdelijk is, werd afgewezen door de anonieme reviewers van een wetenschappelijk tijdschrift. De prof die het schreef, heeft het document nu dan maar zelf gepubliceerd, omdat hij de discussie wil stimuleren over de zo noodzakelijke “deep adaptation” aan de klimaatcrisis. (Deep adaptation, a Map for Navigating Climate Tragedy, in strangesounds 29/7/2018)

Het essay opent met: “Het is tijd dat we beseffen dat het te laat is om te ontsnappen aan een wereldwijde milieuramp, nog tijdens ons leven.” En dat is durven, want een wetenschapper die daar zijn naam onder zet, hoeft niet meer te rekenen op onderzoeksgeld, en riskeert niet alleen afkeuring van collega’s, maar simpelweg haar/zijn job. Eminent klimaatwetenschapper Kevin Anderson heeft al toegegeven dat zijn gilde in de praktijk aan zelfcensuur doet.

Bendell onderzocht de klimaatliteratuur van na 2014, en kan tot geen ander besluit komen dan een maatschappelijke crash. Zijn inschatting is dat het klimaat (niet langer, of nooit) lineair evolueert, maar (minstens nu) exponentieel. Dat verschil is kolossaal. En dus slaat het klimaat op hol. En mogelijk onherroepelijk.

Zijn essay “Deep Adaptation” is een wake-up call voor wie de duistere kant van de klimaatcrisis ontkent. Of anders gezegd: de mainstream wetenschap is veel te traag en veel te conservatief:

  • eerst verwijst hij naar klimaatnestor Peter Wadhams, die vindt dat de impact van een ijsvrije Noordpool mateloos onderschat wordt (met name door het IPCC)
  • idem voor de zeespiegelstijging, lineair versus exponentieel
  • idem voor de mythes van “2° C”, of 1,5°C: veel ecosystemen zullen geen 2°C overleven. Het was een politieke drempel, geen ecologische. 1,5°C dan maar? Daar schieten we waarschijnlijk ruim voorbij: we zitten nu al bijna 1°C, en de huidige uitstoot moet nog “verwerkt” worden door systeem-Aarde.

Er zit misschien een straaltje hoop in geo-engineering, maar het effect ervan is zo onzeker (en de bijwerkingen ook) – en daar staat de olifant in de kamer tegenover: methaan. Wetenschappers zijn verdeeld: sommigen slaan alarm over methaan, anderen verwachten dat het wel meevalt.

De situatie komt erop neer dat we Russische roulette spelen met de hele mensheid. En er zitten al twee kogels in het magazijn.

Stel je voor, besluit Bendell: “geen elektriciteit meer, geen water uit de kraan, je zal met de buren moeten overleggen om aan voedsel en warmte te raken. Je raakt snel ondervoed. Het voelt aan alsof iemand je vermoordt, nog voor je van honger omkomt.” Met die brutale woorden wil Bendell duidelijk maken dat dit geen theoretische kwestie is.

Bendell’s conclusie: “De disruptieve impact van de klimaatverandering is nu onvermijdelijk. Geo-engineering is waarschijnlijk ineffectief of contraproductief. Mainstream klimaatwetenschappers erkennen nu de noodzaak van veel meer aanpassing aan de gevolgen van klimaatverandering (adaptatie). De wereld zal binnen de tien jaar grondige verstoringen zien in maatschappelijke basisfuncties, als gevolg van de klimaatstress. Die verstoringen houden ondervoeding, ziektes, sociale onrust en oorlog in – ook in de rijkere landen.”

Kortom, de klimaatcrisis die binnenkort uitbreekt, zal ons allemaal vol in het gezicht treffen. Weblinks:

Intussen volgen klimaatwetenschappers schoorvoetend de chaos-voorspellingen. Zo’n vooruitzichten zouden enkele jaren geledennog afgedaan zijn als “alarmistische kletspraat”:

  • bovenstaand bericht op vrtnieuws 7/8
  • een uitgebreider artikel erover in The Guardian 7/8
  • Trajectories of the Earth System in the Anthropocene(het oorspronkelijk onderzoek bij PNAS.org 31/7/2018)

Over 2 jaar (of eerder) komt het besluit “sorry folks, we zijn inderdaad te laat” (Nic Balthazar op 8/8/2018 in De Morgen).

Update april 2019

Bendell kreeg ook kritiek uit “radicaal-ecologische” hoek, van Jeremy Lent (What will you say to your grandchildren? 9/4/2019). Lent schrijft: We staan voor de klimaatchaos, en sommigen pleiten voor ‘Deep Adaptation’ (=werken aan (maatschappelijke) overlevingsstrategieën, niet zozeer “hervormingen”).  Maar wat we echt nodig hebben, is ‘Deep Transformation’ (=diepgaande hervormingen). Op zijn blog (Responding to Green Positivity Critiques of Deep Adaptation 10/4/2019) reageert Bendell uitgebreid op deze kritiek.

Discussie Jeremy Lent vs. Jem Bendell

Radicale structuurhervormingen of actief voorbereiden op sociale chaos? Dat is het fundamenteel discussiethema tussen klimaatbewuste activisten. Twee woordvoerders, twee kampen, twee klimaatbewegingen.
Kort samengevat in deze pdf: Jeremy Lent versus Jem Bendell.(april 2019)

 

Klimaatbeleid: gedragsverandering belangrijker dan windmolens

David Roberts zet in Vox nog maar s de zaken op een rijtje.
“Parijs” (COP 21) sprak van 2°C opwarming maximaal, indien mogelijk 1,5°C:

  • maar we zijn vrolijk op weg naar 3°C, een raadsel hoe we eronder blijven
  • de meeste scenario’s/modellen om dat toch te halen, gaan uit van CO2-opvang en -opslag (BECCS) in de 2e helft van de eeuw. Zo van “niet erg als we teveel CO2 uitstoten, we halen dat tegen 2050 wel in“. Maar dat is Russische roulette, en alleen de scenaristen zijn optimistisch, BECCS bestaat op verre na (nog) niet in de praktijk, en we zouden 1 à 3 maal de oppervlakte van India nodig hebben voor BECCS-planten
  • er zijn maar weinig zowel realistische als ambitieuze scenario’s,
    namelijk modellen die niet steunen op massale BECCS.

Ambitieus
is nodig, want 2° (laat staan meer) is riskant, en realistisch is nodig want BECCS is quasi science fiction. Enkele recente, doortastende voorstellen:

  1. de roadmap van IRENA: 66% kans om onder de 2°C te blijven, mits massaal hernieuwbare energie.
  2. het Ecofys-scenario: emissies naar nul tegen 2050, en dan geen BECCS nodig.
  3. het plan van de Nederlandse NEAA-groep.

Nrs. 1 en 2 zijn interessant, maar steunen op massale omschakeling naar
hernieuwbare energie plus beperkte BECCS. Die (bijna totale) focus op
energie maakt de plannen kwetsbaar, onder meer omdat geen rekening
wordt gehouden met niet-CO2 broeikasgassen (methaan, koeien!), en met
de socio-culturele “motoren” van de energievraag (m.a.w. als men politiek gezien vraag en groei ongebreideld laat toenemen, zal zelfs massale energie-omslag niet volstaan). Dat sluit aan bij de wetenschappelijke kritiek op IAM‘s, modellen die er teveel van uitgaan dat socio-economische factoren “quasi-onveranderbaar” zijn, en die weinig/geen rekening houden met niet te calculeren gevolgen van socio-culturele gedragsveranderingen).

Nr. 3 is interessanter, precies omdat uitgegaan wordt van (de mogelijkheid van) die socio-culturele gedragsveranderingen zoals vegetarisme, afremmen van (vooral lange-afstands-)reizen, en van de bevolkingsgroei. Er is nood aan onderzoek naar sociale en politieke barrières en strategieën.

Lees het hele verhaal bij Vox (8 mei 2018).

Time is not running out — it’s out.