Tag archieven: instorting

De logische volgorde

En wat mogen we eigenlijk verwachten, de volgende 10-20 jaar? Twee bronnen, beetje lukraak gekozen:

  1.  IPCC AR6 van augustus 2021, mooi samengevat door Peter Carter (How bad can it be, op youtube)
  2.  een “hoopgevend” (!) scenario van Livescience, in gesprek met klimaatoptimist Michael Mann, citaat: Anders gezegd: de gevolgen van klimaatverandering zullen er wellicht niet direct toe leiden dat de mensheid uitsterft, maar het kan wel leiden tot gebeurtenissen die honderden miljoenen, zelfs miljarden (!) levens in gevaar brengen.

Dus, wat te verwachten? Drie logische fases…

1. meer extreem weer (2010-2025)

Meer stormen, droogtes, vloedgolven en zo. Denk in België aan scenario’s zoals de overstromingen van 14 juli 2021, Ruisbroek 1976 of Als de dijken breken. Omgekeerd, de droogtes van 2011, 2017 en 2018.

Wereldwijd, stormen als orkaan Katrina, orkaan Sandy, kernramp Fukushima, natuurbranden als in de VS en in Rusland, enzovoort, maar wel frequenter en een tikkeltje erger, keer op keer opnieuw.

2. misoogsten > hongersnood > massamigraties en oorlog (2026-2039)

Extreem weer met stormen en vooral droogtes wordt de oorzaak van misoogsten. Aanvankelijk worden de voedseltekorten opgevangen door internationale handel en desnoods noodhulp. Maar minder dan een kwart van het totale landbouwareaal op aarde (de “voedselgordel”) produceert bijna driekwart van de belangrijkste voedselgewassen (maïs, tarwe en rijst). Bij een zware klimaatimpact in deze “gordel” is er dus een risico op “multi-breadbasket failure“,(1) en dan volstaat de handel niet meer. Intussen blijft het extreem weer huis houden, wat de zaken compliceert.

Waar het rijke westen zich in deze fase wellicht nog een tijd staande kan houden (hoewel met een drastisch lager welvaartsniveau), is dat in de volgende fase veel minder evident. En dan dreigt “code rood voor de mensheid” (A. Guterres, augustus 2021) werkelijk te worden:

3. maatschappelijke instorting (2040…?)

Zoals voor zovele historische voorbeelden van maatschappelijke instoriing, kan ook voor ons de klok luiden.

P.S.: intussen kunnen daar nog ’s pandemieën en beurs/bankcrashes komen tussenfietsen natuurlijk… Daar staat emotioneel wel tegenover dat mensen in noodsituaties ook het beste van zichzelf geven, tenminste toch in kleine, eigen kring. Daarbuiten? Lees Parable of the sower (wel toegespitst op de VS).

1 The conversation, what if…

Het zinkend schip

Alice Loyd schreef op 2 augustus 2021 voor resilience.org

Is er nog tijd om de dekstoelen te herschikken, volgens het Akkoord van Parijs, of moeten we gewoon beginnen met het uitdelen van reddingsvesten? Veel mensen hopen nog steeds dat we een controleerbare overgang kunnen maken naar een low-impact economie. Ik heb de hoop op die uitkomst zo goed als opgegeven, vooral omdat elke realistische voorspelling nu rekening moet houden met twee factoren:

  • de feitelijke collectieve menselijke wil op dit ogenblik, en
  • de reeds waarneembare klimaateffecten.

1. De feitelijke collectieve menselijke wil op dit ogenblik

Oliemaatschappijen kennen al sinds 1965 het verband tussen hun producten en klimaatverandering. De nieuwsmedia waren op de hoogte toen James Hansen in 1988 getuigde voor het Congres. Tegen 2000 begonnen milieuactivisten het publiek en de politici volop te informeren, en testten ze de juiste terminologie om de aandacht te trekken, en actie te motiveren. ‘Moeten we zeggen: “opwarming van de aarde” of “klimaatverandering?” “broeikasgassen” of “klimaatvervuiling”?’ Minstens twintig jaar lang hebben wetenschappers, klimaatactivisten en energie-experts zich uitgebreide en vaak briljante inspanningen getroost om zowel te wijzen op de gevaren waar we mee te maken hebben, als om mogelijke oplossingen aan te tonen.

We kennen de resultaten. De grote uitstoters hebben zich aan fossiele brandstoffen vastgeklampt en hun invloed gebruikt om de kwestie te verdoezelen in plaats van een andere richting in te slaan. De uitstoot neemt na de pandemie weer toe, en 2023 zal naar verwachting de hoogste niveaus van CO2-uitstoot in de menselijke geschiedenis te zien geven. Op dit moment staat het zo goed als vast dat het verlangen om de 1,5°C niet te overschrijden inderdaad niet meer dan een verlangen was, en geen daadwerkelijke intentie is voor de meeste mensen die de macht hebben om er iets aan te doen.

Ik ben verrast door de inertie, maar dat had ik niet moeten zijn. De klimaatcrisis kan worden gezien als het logische resultaat van cumulatieve acties die duizenden jaren teruggaan. De landbouwrevolutie heeft blijkbaar de sociale en economische systemen top-down ingericht. En misschien heeft de onderwerping van de natuur, en van mensen die lager in de hiërarchie staan, geleid tot het ontstaan van een algemene ongevoeligheid in de menselijke geest. Door het lijden raken de fysieke en emotionele receptoren afgestompt die het leven gewoonlijk aangenaam maken. In een situatie van permanente competitie hebben degenen die hun sensitiviteit kunnen onderdrukken een voordeel. Competitieve individuen stijgen in de sociale orde, en samenlevingen die uit zulke mensen bestaan neigen hun “sterkte” te gebruiken om andere culturen te onderdrukken.

De meeste mensen in onze welvarende naties zijn niet getraind in een geest van medelijden. In plaats daarvan hebben mensen door opvoeding en door beloningen in hun volwassen leven geleerd om hun zorgzame kanten te onderdrukken. Dat betekent dat de voorstanders van klimaatactie niet alleen tegen de desinformatie en de lobbymacht van de fossiele-brandstofeconomie moeten opboksen. We hebben de mensen en onze leiders gevraagd om gevoelig te zijn voor iets waar ze nooit om hebben moeten geven. We hebben onze oproepen gericht aan mensen die, in de taal van Thomas Berry, autistisch zijn geworden ten opzichte van de natuur, en ik zou eraan toevoegen, autistisch tegenover hun eigen diepere behoeften.

2. Nu reeds waarneembare klimaateffecten

Een kort lijstje van recente nieuwsverhalen?

• De hittekoepel in het noordwesten van de VS
• Natuurbranden in het Westen van de VS
• Amazoneregenwoud is een netto koolstofuitstoter geworden
• Overstromingen in West-Europa
• Temperaturen van 47°C in Siberië
• Ontdooien van permafrost in de Noordpoolgebieden
• Droogte in Californische landbouwregio’s
• Sprinkhanen in graanvelden van het Midwesten van de VS
• 1,5 miljoen ontheemd door 3 dagen regen in China.

Ik zie niet in hoe een ordelijke transitie met low-impact strategieën kan worden gepland en uitgevoerd terwijl we de handen vol hebben met de gevolgen van deze en andere klimaatverstoringen. Verschillende van die fenomenen zijn bovendien tegelijkertijd gevolg en versnellingsfactor van de klimaatverandering. Het is nu onmogelijk geworden de juiste omvang te berekenen van de ontwrichting, veroorzaakt door de destabiliserende klimaatfenomenen, en de gevolgen ervan voor migraties, ziekten, voedseltekorten en financiële en politieke structuren. Ik denk dat we er echter van uit kunnen gaan dat projecten ter vermindering van de uitstoot, waar dan ook ter wereld, steeds meer zullen worden onderbroken door geofysische (klimaat) verstoringen.

Ik denk dat we er echter van uit kunnen gaan dat projecten ter vermindering van de uitstoot, waar dan ook ter wereld, steeds meer zullen worden onderbroken door geofysische (klimaat) verstoringen.

Helaas kunnen we nog andere complicaties verwachten, los van de klimaatgerelateerde gebeurtenissen. Een miljoen dier- en plantensoorten worden nu bedreigd met uitsterven. Insecten alleen al zijn de afgelopen vijftig jaar met 75% in aantal afgenomen – insecten die gewassen bestuiven, afval recyclen, de bodem gezond maken, ongedierte in toom houden en als voedsel dienen voor grotere dieren. We hebben ons water en onze lucht vervuild, en de hele toplaag voor de landbouw zou binnen zestig jaar kunnen verdwijnen. Dan is er ontbossing. Verzilting van zoet water. Verlies van biodiversiteit. Plastic afval. Wie kan voorspellen of en wanneer een van deze situaties, los van de klimaatfactoren, transitiemaatregelen kunnen dwarsbomen? Al met al is de degradatie zo wijdverbreid, de potentiële effecten zo ernstig, en de veranderingen die nodig zijn voor een oplossing zo kolossaal dat ik moeite heb om de omvang van het probleem te bevatten.

Ik wil enkel terloops naar de volatiele Amerikaanse politieke situatie verwijzen om opnieuw de aandacht te vestigen op wat ik zie als de fundamentele beperkende factor in ons streven naar oplossingen: De neiging van dominante culturen om individuen te produceren die zich niets gelegen laten liggen aan gevolgen buiten hun persoonlijke belangen in de onmiddellijke toekomst. Het zijn vaak de minst altruïstische individuen die in samenlevingen als de onze aan de macht komen, vooral in woelige tijden. Zonder sterke democratische structuren die ook de standpunten vertolken van minder agressieve, meer op samenwerking ingestelde burgers, maakt een vooruitziend en ingrijpend beleid waarschijnlijk weinig kans.

 

Wat kunnen we dan doen?

Eenmaal de ernst van onze situatie geaccepteerd, rijst de vraag “Wat kunnen we dan wel nog doen”? Wat kunnen mensen die om het leven op aarde geven op dit moment doen om te helpen? En hoe kunnen mensen die hun gevoeligheden niet hebben laten afstompen, een depressie vermijden?

Door actie, zou ik op die laatste vraag willen antwoorden. En ik zie drie mogelijke rolpatronen:

  1. “Aanpakkers”: de meesten van ons zullen gewoon aan de slag gaan om te redden wat er te redden valt, zolang we dat kunnen. Er is zoveel te doen, meer dan we aankunnen. Maar als ik niets onderneem, doe ik mijn plicht niet.
  2. “Dromers”: zij kunnen aansluiting zoeken bij uitvoerders. Het recept voor een taart is slechts de eerste stap; om een taart te bakken zijn ingrediënten nodig, en een oven. Dromers dragen de verantwoordelijkheid om een idee vorm te geven door middelen en mensen te vinden voor de uitvoering.
  3. “Influencers”: wie anderen kan motiveren en organiseren, doet dat ten voordele van iedereen. In onze tijd is de enige juiste toepassing van talent of wijsheid het genezen van het leven op onze planeet. Net als de dromers hebben ook de influencers hun deel van de verantwoordelijkheid.

Zelf val ik in de categorie van de Aanpakkers. Mijn invloedssfeer krimpt naarmate ik ouder wordt, en wat ik kan overzien, ligt steeds dichter bij huis. In de loop der jaren heb ik mijn gebruik van fossiele brandstoffen verminderd, en raak ik steeds minder betrokken bij de consumptie-economie. Ik kweek het grootste deel van mijn voedsel zelf, ga zelden naar de winkel, en deel een huis met mijn dochter en soms een derde generatie. Als ik een auto nodig heb, leen ik er een. Ik ben de tachtig voorbij, ik “groei” vooral nog in karakter: beter leren luisteren, attenter zijn, mijn beperkingen accepteren en soms om hulp vragen.

Ik leer meer over deze levensstijl in een kleine gemeenschap in een landelijke regio in het zuiden van de VS. Toen ik jonger was, kwam het erop aan rechtop te staan, nu moet ik vooral leren flexibel te zijn. Wie op zijn strepen staat, raakt al snel gefrustreerd door groepsbeslissingen. Wie flexibeler is en zijn mening bijstelt, krijgt meer invloed, en daar wordt iedereen beter van. Ik wed erop dat de vaardigheden die wij ontwikkelen in deze kleine gemeenschap, uiteindelijk ook mensen buiten onze kring ten goede zullen komen.

Ik hoop dat de Dromers mooie dromen zullen uitdragen die praktisch uitvoerbaar zijn. En er zullen zeker charismatische Influencers opstaan – popsterren of andere idolen van de massacultuur – die de publieke opinie kunnen bijsturen, van consumptie naar behoud van het leven.

Maar zullen mensen het eens kunnen worden over een duurzamer traject, dat de opwarming beperkt tot een leefbaar niveau, zonder dat laatste insect te doden dat aan de basis van de voedselketen ligt, of net die ene rivier teveel te vergiftigen? Ik vrees van niet. We hebben bijna elk onderdeel van het ecosysteem opgesoupeerd, en zijn nu goed en wel in het stadium van de consequenties beland. We kunnen allemaal ons uiterste best doen om het tij te keren, maar vanaf nu is het stukje bij beetje. Denk aan een reddingsboot, niet aan een cruiser. Net als de overlevenden van een schipbreuk kunnen we slechts een paar kleine schatten uit het tijdperk van de fossiele brandstoffen uit de scheepslading redden, en ik denk niet dat er tijd is om collectief te beslissen welke schatten dat moeten zijn. We zullen naar het volgende tijdperk gaan op het ritme van de Aarde en op de manier die de planeet toelaat.

Bron: https://www.resilience.org/stories/2021-08-02/this-ship-is-sinking/ 2/8/2021 (vertaling: redactie klimaateu5net)

Komt financiële crisis het klimaat ter hulp?

Gail Tverberg is een Amerikaans actuaris: zij berekent klimaatrisico’s zoals ze verzekeringsrisico’s bekijkt, dus louter op basis van de cijfers. Voor de zoveelste keer wordt ons voorspeld dat het financieel systeem niet houdbaar is, maar niemand weet hoelang de constructie het nog houdt. Daarover schrijft ze een blogpost, Headed for a Collapsing Debt Bubble, enkele (ingekorte) citaten:

Kan de VS-stimuleringswet (1.9 triljoen $), plus pakketten in andere landen, de wereldeconomie echt uit de recessie van 2020 halen? Dat denk ik niet. De economie draait op energie, veel meer dan op steeds meer schulden. Onze energieproblemen lossen we niet op in zes maanden of een jaar. De economie lijkt eerder op weg te zijn naar een ineenstorting van de schuldenzeepbel. Uiteindelijk zullen we misschien een reset van het mondiale financiële systeem zien, wat leidt tot minder uitwisselbare valuta’s, veel minder internationale handel en een dalende productie van goederen en diensten. Sommige landen kunnen het zwaar krijgen of zelfs instorten.

Intussen wind- en zonne-energie opdrijven is geen adequaat alternatief voor olie, zelfs niet voor puur elektriciteitsproductie. Het is gewoon een energieproduct dat sterk gesubsidieerd wordt en op die manier rendabel kan worden voor zijn producenten. Het klinkt mooi, “schone energie.” Helaas is de werkelijke waarde ervan lager dan de productiekosten. (…)


Stijgende schulden gaan leiden tot hogere rentetarieven en hogere olieprijzen, waardoor bedrijven het steeds minder goed gaan doen. Dit zal de economie zodanig vertragen dat de schuldenberg een gigantisch probleem wordt. (…)  Papieren rijkdom zal zijn waarde verliezen. (…) Enkele jaren later gaan landen overal ter wereld wellicht nieuwe munten invoeren die minder gemakkelijk uitwisselbaar zijn met andere munten. De internationale handel zal sterk afnemen. De levensstandaard van de meeste mensen verschrompelt. (…)

Ik betwijfel of de nieuwe munten elektronisch zullen zijn. Het zal al moeilijk genoeg worden om elektriciteit te blijven leveren in economieën die steeds meer uitsluitend op lokale hulpbronnen moeten vertrouwen. Het zou dan een slecht idee zijn om een munt te hebben die alleen afhankelijk is van elektriciteit.
20/3/2021

En in 2012 klonk het al in Climate change: the standard fixes don’t work:
Als we echt de CO2-uitstoot in de wereld willen verminderen, moeten we kijken naar het terugdringen van de wereldbevolking, het verminderen van de wereldhandel en het ter plaatse “essentiële” goederen en diensten maken. Het is echter twijfelachtig of veel landen vrijwillig gebruik zullen maken van deze benaderingen. Het lijkt waarschijnlijk dat Nature uiteindelijk zijn eigen oplossing zal bieden, misschien door hoge olieprijzen en zwakheden in het mondiale financiële systeem te werken.

Conclusie: overheidsmaatregelen gaan het klimaat niet echt helpen, mogelijk integendeel. Maar een economisch-financiële verschrompeling kan de uitstoot mogelijk drastisch terugdringen. Alleen de vraag of dat voor ons zo’n leuk perspectief is…?

Zie ook: Wyy collapse occur 26/2/2021

En wat zit er in de pijplijn voor 2021, volgens Tverberg?

In veel opzichten is het goed dat we echt niet weten wat ons voor 2021 te wachten staat. Ik zie ons huidige economische probleem als veel meer een energieprobleem dan een COVID-19-probleem. En alle aspecten van de bbp-productie vereisen energieverbruik. Een enorme daling van het energieverbruik zal waarschijnlijk de komende jaren een ontwrichting betekenen in de wereldeconomie. Als de situatie ontspoort, willen velen van ons niet echt weten hoe erg het wordt.

Een paar dingen die je in 2021 (en daarna) kunt verwachten

[1] meer staatsgrepen of verkapte staatsgrepen
[2] meer schuldenbubbels die barsten
[3] trage vooruitgang bij het terugdringen van COVID-19
[4] bezuinigingen op onderwijs van alle aard, behalve “winstgevende” richtingen
[5] uiteenvallen van internationale verbanden (bv. VK)
[6] globalisering slabakt; meer concurrentie tussen landen
[7] haperingen in de aanvoer: meer lege schappen in winkels
[8] meer elektrische storingen, vooral op locaties waar de afhankelijkheid van wind en zonne-energie voor elektriciteit hoog is
[9] mogelijke hyperinflatie, omdat landen steeds meer schulden aangaan en elkaar niet langer vertrouwen.
[10] nieuwe manieren van oorlogvoeren: bio (virussen), cyber (internet, distributienetten)

Conclusie
Het ziet ernaar uit dat we vanaf 2021 op een erg hobbelige weg rijden. Ons echte probleem is een energieprobleem waarvoor we geen oplossing hebben.

Bron 2021 more troubles likely

Collapsologen van onderuit bekeken

New York Times Magazine vraagt zich tussen de lijnen af of het concept “instorting” (collapse) niet in zekere zin een “mannelijk” concept is, een concept voor strategische denkers in denktanks die de wereld in alle veiligheid bekijken van bovenaf, in machtsstructuren. Andersom kan je de snelle veranderingen ook benaderen vanuit de beleving van de betrokken personen. Een heel ander perspectief.

Wetenschappers die de instorting van beschavingen onderzochten, vallen min of meer in twee groepen uiteen. De eerste, gedomineerd door Tainter, zoekt naar grote verhalen en eenvormige verklaringen. De tweede groep is meer geïnteresseerd in de specifieke omstandigheden van de samenlevingen die zij bestuderen.

Patricia McAnany, prof aan de University of North Carolina in Chapel Hill, behoort tot de tweede groep, en trekt het concept van ineenstorting (‘collapse’) in twijfel.
McAnany wijst op het verschil tussen de samenlevingen van de noordelijke en zuidelijke Maya laaglanden tijdens het eerste millennium na Christus. De zuidelijke regio – wat nu Guatemala, Belize en delen van Zuid-Mexico is – Was rigider hiërarchisch, met ‘uitgesproken ongelijkheid’ en een systeem van erfelijk koningsschap. Dat was niet zo duidelijk het geval op het schiereiland Yucatán in het noorden. Rond de tijd dat in de negende eeuw een verwoestende droogte woedde, werden de zuidelijke laaglandsteden verlaten, de gemeenschappen in het noorden niet.

Wat lijkt op een ineenstorting van die zuidelijke regio’s, kan ook gezien worden als een gedwongen spreiding. Voor de hogere klassen – die het eerst vluchtten – zal het wel geleken hebben op het einde aan de wereld, maar de meeste mensen stemden simpelweg “met hun voeten,” en migreerden naar meer leefbare gebieden in het noorden en langs de kust. Dat is nu natuurlijk niet langer zo makkelijk, zegt McAnany. “we zijn te vastgepind en aan plaatsen gebonden.” Zonder de mogelijkheid van migratie, of van echte structurele veranderingen om de middelen billijker te verdelen, “gaat op een gegeven moment het hele ding ontploffen – kan niet anders.”

Voorbeeld van zo’n “mannelijk-structurele” benadering is het -overigens lucide – commentaar van “intellifone” op reddit:
Civilization isn’t collapsing. The American empire. The American hegemony over earth is. There will be a period of instability and likely some localized regional wars. China and Russia will dust up. Europe will honestly probably be fine. They’ll likely strengthen the EU as borders continue to remain open and culture and ethnicities homogenize or spread out.
There are going to be a bunch of African wars as those countries central governments strengthen and decide they need resources or want to undo some of the colonial boundaries. Then Africa will end up with a few regional unions. That’s already happening but the wars will be internal to that union and then they’ll regroup and tighten up like the EU did in Europe.
China is headed for war internally also. They have too many foreign educated people and a growing middle class. Either whoever replaces Xi will be a reformer or there’s going to be some kind of internal power struggle amongst the rich and upper middle class and there will be a lot of Hong Kong’s.
Australia is going to become a more Asian nation. They’ll resemble something like Singapore where they’ll be a pan-Asian nation with a western style democracy. And they’ll need to strongly ally with a bunch of those island nations as a buffer against China. Australia will be the first majority drone military with a mostly drone Air Force. Their population isn’t big enough otherwise.
Central and South America will largely stay the same politically. There will continue to be a growth in indigenous political participation but otherwise I’m not expecting large scale expansion or invasion or collapse.
But the American empire is collapsing. It doesn’t have to, but over the next 20 years if nothing significantly changes, it will. America seriously needs huge changes in education, specifically civics, and also a huge cultural shift from individualism to collectivism. Hollywood will need to play a huge role in that. Otherwise we’re screwed.

 

Prins Prospero en de Rode Dood

Het virus van de Rode Dood teisterde het land, maar in het verhaal van Edgar Allan Poe riep Prins Prospero zijn edelen samen voor een overvloedige maskerade terwijl de wereld om hen heen desintegreerde. Hij was er immers zeker van dat hij de Rode Dood kon bedwingen.

Net als Prospero hebben wij niet enkel werkloos toegekeken tijdens de vernietiging van onze wereld in de laatste decennia. We hebben zelfs gefeest. Ecosystemen, bossen en het klimaat in de wereld zijn al tientallen jaren om ons heen aan het instorten, en toch blijven we doen alsof ons niets echt kan gebeuren. We blijven ons zelfgenoegzaam wentelen in de illusoire veiligheid van ons “paleis van beschaving”.

Zo begint het bittere essay Celebrating Apocalypse van Eric Clay bij medium.com. Lees hier verder…

Klimaatwetenschappers gooien handdoek in de ring: game over

Klimaatwetenschappers schreven in mei 2020 een grimmige open brief naar The Guardian, en Jem Bendell vat het voor ons samen in zijn blog:
“Het is game-over voor het voorkomen van gevaarlijke klimaatverandering, nu overheden de goedkoopste en snelste terugkeer naar consumptie plannen. Niet verenigbaar met een temperatuurstijging van maximum onder 2°C, laat staan 1,5°C. Het is tijd om ons collectieve falen te erkennen om te reageren op klimaatverandering, de gevolgen ervan te identificeren en de enorme persoonlijke, lokale, nationale en mondiale aanpassing te accepteren die ons allen te wachten staat.”

Op vragen van journalisten reageerden de wetenschappers in juni 2020 (citaten):

  • “een globale en algemene instorting (collapse) is het meest waarschijnlijke resultaat van het huidige traject”
  • “we zijn al aardig op weg naar een instorting… de interventietijd die we nog hebben is in veel gevallen minder dan de tijd die nodig zou zijn voor een duurzame transitie”
  • “we krijgen een algehele verslechtering van veel levensomstandigheden, met hier en daar regionale instortingen”
  • “er is een zeer groot risico dat onze beschaving gewoon uiteenvalt. De menselijke soort zal op de een of andere manier overleven, maar we zullen bijna alles kwijt zijn wat we de afgelopen 2000 jaar hebben opgebouwd”
  • “we zitten op dit moment waarschijnlijk in de beginfase van een ineenstorting. Maar gevestigde belangen en corrupte politici, in combinatie met een bevolking die problemen graag wil ontkennen (of soms, in precaire omstandigheden, weinig keuze heeft, nvdb), overstemmen degenen die proberen de waarheid en de feiten te laten kennen”
  • “ik denk dat we al in de val zitten, en dat het waarschijnlijk alleen maar erger en sneller zal worden naarmate we verder gaan.”

De briefschrijvers krijgen steun uit onverwachte hoek: Fatih Birol, chef van het Internationaal Energieagentschap, zegt dat we nog 6 maanden hebben om nog enig klimaatbeleid in gang te zetten. Als de regeringen “snel” de oude CO2-intensieve economie willen herstellen zonder stevige duurzame investeringen, is de kans verkeken. Alweer The Guardian 18/6/2020.

Doyle: we gaan naar 10°C, en bij 4°C is het afgelopen

“Grofweg gesproken is u verteld dat we misschien 1,5c of 2c graden boven de pre-industriële temperatuur zullen stijgen. Dat is niet waar. Dat is in feite voorbijgestreefde wetenschap, en het is fundamenteel fout. Er is geen enkele onafhankelijke wetenschapper van de wereld die die positie nu nog zou ondersteunen. We gaan eigenlijk naar 10 graden opwarming die binnen 20 tot 30 jaar kan plaatsvinden. En op weg naar 10 graden, passeren we 4 graden. Nu is vier graden interessant omdat dat betekent: game over voor de mensheid. Houd dat dus in gedachten. Ik maak dit niet zomaar op.”

“Our only option is to stop pretending that we are ‘going green'”.

Wat meteen een vraag doet rijzen: wanneer gebeurt 4°C onderweg naar 10°C? Als 10°C binnen 20-30 jaar op het programma staat, dan is het waarschijnlijk  om 4°C te situeren binnen 8-15 jaar (de lezing is gehouden in 2019). Helaas is dat binnen het leven van vrijwel de hele wereldbevolking van nu (8 miljard). Van impact gesproken!

Counterpunch concludeert nuchter: als Doyle maar half gelijk heeft, OK dan schuift het fatale jaartal wat op… Mooi vooruitzicht! Lees het artikel op counterpunch 22/5/2020 .

Presentatie op youtube

Hieronder een dia uit de presentatie van Doyle (youtube, 1/9/2019, 24′), en commentaar bij het filmpje.

John Doyle is a long time EU staffer stationed in Brussels. (…) Here is John’s ‘catastrophe-check’ to UN aid agencies. Diplomacy is the art and science of posturing, distortion and fabrication about underlying false and ideological mental positions about reality.  We are operating under a global political network of self-delusional agencies and individuals who seem to believe that if they just keep repeating a false narrative about Reality it will become true and real.  Parties to the climate talks need to stop talking so much and start acting.  But for this to happen, the world’s citizens need to take them to account. The Student Strikes and other forms of civil disobedience are what’s needed, but much more of it. One day a week of student striking is an inadequate response for a future being stolen for a full seven-days a week forever. (…) (youtube, 1/9/2019, 24′)

60% van de Fransen zien instorting aankomen

Overduidelijk pessimisme. Bijna zes op tien Fransen (58%) vrezen een instorting van onze beschaving, volgens een onderzoek van Yougov en gepubliceerd op maandag 2 december. Hier hun antwoord op enkele vragen.

Welk is volgens u de oorzaak?

  1. klimaatverandering (36 %)
  2. overbevolking (17 %)
  3. stijgende ongelijkheid (14 %)
  4. kernoorlog (9 %)
  5. afnemende biodiversiteit (7 %)
  6. wereldwijde pandemie (5 %)

Klimaatverandering volgens leeftijd

  1. 29 % van de 55-plussers
  2. 45 % van de 35-44-jarigen
  3. (jongeren vrezen meer voor een kernoorlog: 17 %

Wat komt erna? Niet duidelijk

  • geen idee (26 %)
  • terug naar de natuur en individueel overleven (25 %)
  • terug naar de natuur, in kleine zelfstandige gemeenschappen (25 %)
  • terug naar de natiestaat met beperkte technologie (19%)

Wie zal helpen de catastrofe te vermijden?

  • staten/regeringen (8 %)
  • VN en internationale organisaties (7 %)
  • geëngageerde burgers (40 %)
  • wetenschappers (15 %)
  • NGO’s (4 %)
  • bedrijven (2 %)

Is de COP25 in Madrid een goede zaak?

  • 42 % nee
  • 27 % ja

Peiling van YouGov, verslag van cnews.fr 2/12/2019

vice.com: tijdslijn instorting?


Keynote Speech, UN Blockchains for Sustainable Development Session, World Investment Forum 2018, UNCTAD, Geneva, 28 oktober 2018. Human Rights room, Europees VN-HK, 700 aanwezigen. Spreker Jem Bendell homepage – tekst van de speech hier
Wetenschappers zijn het niet eens om een tijdslijn te plakken op de nakende “Instorting” (collapse of civilisation), en of die echt nabij is. Maar kunnen we het ons permitteren van te gokken? En wat komt daarna?

Nafeez Ahmed van vice.com (een magazine met een reputatie voor provocatie, wikipedia) zet een stand van zaken op, november 2019.

Instorting: 2020-2030

  • “It is now too late to stop a future collapse of our societies because of climate change”: uitspraak van Jim Bendell op een heus EU-seminar, mei 2019
  • Bendell kreeg daarop veel kritiek:
    • o a van Michael Mann die stelt dat daar geen wetenschappelijk voor is, erger: “misleidend” en
    • Dr. Gavin Schmidt (NASA Goddard): overdreven, wel lokale instortingen (bv Haiti, Puerto Rico…)
    • Jeremy Lent, zie fameuze discussie 2019
  • Bendell antwoordt dat zijn prognose geen exact wetenschappelijk bewijs inhoudt, maar waarschuwt dat (a) als we geen tijdlijn vooropstellen, of dromen van 2040-2050, we dan de ernst van de situatie miskennen en (b) een instorting 2020-2030 zo niet bewezen, dan toch best wel goed mogelijk is
  • het Dawe Global Security Model, prognose van instorting tegen 2040
  • Wetenschappers zijn het misschien niet eens over de tijdslijn van instorting, maar velen beweren dat dit helemaal naast de kwestie is. Met bakkeleien over tijdlijnen en halve maatregelen, of hoe erg het wel zal worden, verliezen wij kostbare tijd. Sommige wetenschappers pleiten daarom voor een fundamentele verandering van de structuur van de samenleving, al was het maar uit voorzorg. En dan nog een historische noot: dit alles stond al in het rapport Grenzen aan de groei uit 1972!

Hoofdrisico= “multiple breadbasket failure”

Dit is het simultaan instorten van de oogsten voor meer dan 1 graansoort en/of meer dan 1 hoofdproductieregio

  • Bendell wordt (in bedekte termen) bijgetreden door “politiek gekuist” UNDRR-rapport uit 2019 (of zie lijst UNDRR-rapporten)
    With the certainty of near-term non-linear changes (=volgens sommigen een codewoord voor “collapse”), the critical assumption of the relationship between past and future risk must be revisited.
  • stress in de landbouwproductie bevestigd in dit onderzoek uit oktober 2019

Wat tijdens en na de instorting?

  • wetenschappelijk onderzoek over instorting van beschavingen, toegepast op de onze: het Tainter-model (201901)
  • toch onmogelijk te voorspellen: instorting brengt immers onverwachte dynamieken op gang, en die kunnen positief of negatief uitvallen

Bron: vice.com 22/11/2019

11.000 wetenschappers: 6 noodmaatregelen

11.000 wetenschappers

  • roepen de noodtoestand uit vanwege de klimaatverandering, en
  • sommen 6 concrete maatregelen op het noodlot nog af te wenden, of minstens te verzachten

De oproep komt er precies 40 jaar na de eerste World Climate Conference in Genève in 1979. Sedertdien hebben we indrukwekkende vooruitgang geboekt in de papierproductie, maar flinke achteruitgang op het terrein, waar het toe doet (uitstoot, biodivedrsiteit, verzuring…).

De 6 maatregelen

1) Fossiele brandstoffen vervangen door schone en hernieuwbare energiebronnen. Ook moet er een CO2-belasting komen om het gebruik van fossiele brandstoffen terug te dringen.
2) De uitstoot van broeikasgassen verminderen waaronder methaan, fluorkoolwaterstoffen (hfk’s) en andere kortstondige verontreinigende stoffen.
3) Stop ontbossing en herstel en bescherm ecosystemen die een grote bijdrage leveren aan de opslag van kooldioxide.
4) Eet voornamelijk planten en minder dierlijke producten en verminder voedselverspilling.
5) De winning van materialen beperken en doelen die gericht zijn op het bruto binnenlands product afwenden.
6) Stabilisatie van de wereldbevolking.

Bronnen