Tag archieven: geboortes

Histerische reacties op suggestie geboortebeperking

Agence France Presse (AFP) citeerde eventjes een Zweeds onderzoek waaruit blijkt dat elk nieuw – zeker Westers – kind een enorme voetafdruk genereert. Conclusie: één kind minder hebben is de meest ingrijpende bijdrage die je kan leveren aan het milieu. Dat is een inconvenient truth natuurlijk (uiteraard is de voetafdruk van de volwassene die dit leest nog groter, maar die is er nu eenmaal al…). Enkele voorbeelden van milieubijdragen, mooi in een grafiekje gegoten door AFP (klik op het grafiekje voor het grotere origineel):

 

Maar nadien moet AFP zich rot geschrokken hebben van de histerische reacties, een greep:

  • moet ik mijn kind recycleren dan?
  • en wat als ik een elektrisch, een hybride kind maak?
  • niemand moet me komen vertellen enz. enz.
  • als ze in Afrika eens wat minder kinderen maken…
  • als we eens beginnen met de vluchtelingen buiten te houden…
  • enz. enz. (de minst smakelijke kan je verder zelf verzinnen of ontdekken)

Kortom, familieplanning of geboortebeperking is en blijft een huizenhoog taboe voor de gemiddelde Westerse burger. Die voelt zich niet aangesproken, zelfs zwaar beledigd. Elders in de wereld zijn de reacties vaak navenant. Enkel de Chinezen zijn in zekere zin “wijzer” geworden. Na een paar decennia eenkindpolitiek hebben ze er geen zin meer in: Chinezen houden het bij één kind (Knack 9/10/2018).

Zie RT-rapportage over de controverse: https://www.rt.com/news/440859-afp-fewer-children-backlash/

Vroegere blogberichten:

Raising My Child in a Doomed World

Het boek op de website van uitgeverij Sohopress:
Keuze hebben we niet: we leven in een tijd van verontrustende en verbijsterende veranderingen – het uiteenvallen van de wereldwijde orde van na 1945, een massale extinctie van soorten en omgevingen, en het begin van het einde van de beschaving zoals wij die kennen. Niemand van ons is onschuldig, niemand is veilig. Wat nu?

“We’re Doomed, Now What?” (We zijn gedoemd, wat nu?) gaat in op de crisis van onze tijd in een reeks briljante, ontroerende en originele essays over klimaatverandering, oorlog, literatuur en verlies. Roy Scranton is een van de meest provocerende en iconoclastische geesten van zijn generatie.

In een ontroerend essay op basis van het boek schrijft hij in de New York Times van 16 juli 2018:
Een dochter op de wereld zetten  is volgens sommigen op zich al een vergissing… Ik heb tweemaal om haar geweend: eerst van vreugde, toen ze geboren werd na een bevalling die liefst 27 uur duurde, en een tweede maal toen ik, met haar in mijn armen, over de parking van het ziekenhuis uitkeek op de stedelijke jungle… Iedereen die het klimaat een beetje volgt, weet dat de vooruitzichten grimmig zijn. En wie de politiek een beetje volgt, beseft dat we onze kansen vrijwel zeker verknoeien: binnen de 5 à 10 jaar onze hele economie omgooien, massaal in het klimaat investeren, en dat met wereldwijde afspraken… een wrange grap… En zelfs als dat zou lukken, krijgen we nog de gevolgen van vorige uitstoot te slikken. Het effect van CO2-uitstoot op het klimaat komt met een uitstel, en wij leven in die uitstel-tijd.

Tenzij er mirakels gebeuren, gaan we de komende 20 jaar steeds meer chaotische, systemische transformatie zien in de klimaatpatronen over de hele wereld, onvoorspelbare biologische verschuivingen en een heel spectrum van menselijke politieke en economische reacties, schuld- en scheldtirades en oorlog. Daarna wordt het nog erger. Vanaf ongeveer 2040 – het volwassen leven van mijn dochter – ontrolt zich een wereldwijde catastrofe met implicaties die elk redelijk persoon met afschuw moeten vervullen.

Scranton’s besluit komt neer op de keuze tussen de suïcidale motivering van David Buckel, de activist die zichzelf op 14 april 2018 verbrandde uit protest tegen onze fossiele zelfdestructie, en het “only love remains” devies van klimaatpessimist Guy McPherson.

Zie ook blogbericht 11/7/2017 Klimaatbewust? Minder kinderen!

Klimaatbewust = minder kinderen !

Minder kinderen op de wereld zetten, is je beste bijdrage aan het klimaat, volgens nieuw onderzoek. Gevolgd door:

  • je auto verkopen
  • minder en minder ver gaan vliegen
  • vegetarisch gaan eten

Die enkele stappen zal je niet van de overheid horen. Toch brengen ze veel meer op dan “brave adviezen” zoals recycleren, zuinige lampen indraaien of wasgoed aan de lijn hangen. Willen we het klimaat redden (als dat nog te redden valt – twijfelachtig), dan moeten we de persoonlijke uitstoot van CO2 tegen 2050 beperken tot 2 ton per persoon (per jaar). In de VS zitten ze nu aan 16 ton, in Groot-Brittannië aan 7 ton…

Het nieuwe onderzoek, op 12/7/2017 gepubliceerd in Environmental Research Letters, maakt een ranglijst op van acties die we zelf kunnen ondernemen om onze CO2-uitstoot te beperken. Een kind minder kwam aan de top van de lijst. Maar het onderwerp is bij velen nog absoluut taboe.

Verwant

Discussiepunten

  • persoonlijke initiatieven ontlasten de overheid niet van acties elders, uiteraard
  • “geboortebeperking” is een argument dat soms wordt gebruikt als een stil verwijt aan kindrijke landen in het Zuiden – een kind in het rijke Westen stoot evenveel uit als x (5? 7?) kinderen in een arm land

Updates