Als je nog gelooft dat we na 25 jaar klimaatonderhandelingen op het goede pad zijn… bekijk dan deze nuchtere realiteit: 10 diagrammen van de National Observer, in een video van Paul Beckwith, hier kort samengevat, bij elk diagram.
Zie ook onderaan: Duitse Energiewende? 40% steenkool! !
Het gebruik van fossiele brandstoffen neemt nog steeds TOE, niet AF
De jaarlijkse toename vermindert, maar ligt nog steeds op het niveau van de jaren ’90, en groeit nog lichtjes
Het aandeel van de fossiele energie in de totale mix vermindert… met 1% per decennium!
Groei olieverbruik vergeleken met zon, wind enz. (laatste 5 jaar)
Of wil je er ook aardgas bij, geen probleem…
Goed nieuws: steenkoolgebruik duikt naar beneden: halleluja!
Maar wacht s even: van die duik merken we niets in de atmosfeer
CO2 in de atmosfeer: blijft alarmerend, ondanks de “duik” in de steenkool
Steenkool met sjoemelsoftware?
De aap uit de mouw: de steenkoolstatistieken worden naar alle waarschijnlijkheid verwerkt met “sjoemelsoftware”
Subsidies aan de fossiele sector: enkele voorbeelden
Het “resultaat” van de Energiewende tot nu toe
Als de wereld echt op een keerpunt zou staan inzake steenkool, hoe komt het dan dat investeerders nog steeds honderden miljarden dollars pompen in steenkoolverwerking, om die met 43% te laten groeien?
Die deprimerende statistieken komen uit de coal-tracking database, uitgevlooid door de Duitse studiegroep Urgewald. Een recent artikel in The New York Times is erg ontnuchterend, en laat weinig twijfel bestaan over de schaal van de huidige steenkoolexpansie. Die groei komt vooral voor rekening van Chinese bedrijven, maar die beperken zich niet tot China. Landen zonder steenkooltraditie staan op het punt tot de club toe te treden.
Deze mismatch tussen klimaatbeloftes om fossiele brandstoffen terug te dringen, en de financiering in de vuile energiesector komt over de hele wereld voor.
Een nieuw rapport onder leiding van Oil Change International, “Talk is Cheap: How G20 Governments Are Financing Climate Disaster,” zet dit alles op een rijtje. “Van alle overheidsinvesteringen voor energie vanuit G20-instellingen en de multilaterale ontwikkelingsbanken ging tussen 2013 en 2015… 58 percent naar steun voor de fossiele sector.” (nationalobserver 13/7/2017)
Wat is er dan mis met die optimistische rapporten over zon en wind?
- het “hernieuwbare” in hernieuwbare energie slaat enkel op de bron (zon, wind), niet op de energieproductie (panelen en molens), die is nog steeds CO2-intensief
- het klimaat wordt uiteindelijk en beslissend gestuurd door fysische en chemische realiteiten (uitstoot van CO2, methaan…., fysische opwarming, enz.), niet door groeicijfers, statistieken of prognoses uit rapporten. Zolang we de werkelijke uitstoot niet drastisch omlaag krijgen, valt er weinig vooruitgang te verwachten
National Observer haalde de diagrammen uit onverdachte bron: Statistical Review of World Energy, het jaarlijkse energierapport (2016) waarmee BP ons wil doen geloven dat de wereld zich afkeert van fossiele energie. Dat is bijna correct (op de steenkool na), maar tegen een zo traag tempo dat we nog 100 jaar verder kunnen onderhandelen in Parijs, De diagrammen staan op These missing charts (13/7/2017). Paul Beckwith bespreekt ze in deze video (26/7/2017).
Nagekomen berichten 31/7
Duitse Energiewende? 40% steenkool! !
Duitsland wordt breed toegejuicht voor zijn Energiewende, weg van nucleair. Merkel bekritiseert Trump voor zijn fossiele energiebeleid. Maar wat doet Duitsland? In stilte de steenkoolsector sparen, en vooral zwijgen over het uitdoven van fossiele energie.
Hernieuwbare energie gaat in stijgende lijn, maar dat gaat eerder ten koste van nucleair, niet ten koste van fossiele steenkool.
De Duitse enerigemix:
- hernieuwbaar, ging van 7% naar 20% (2000 > 2015)
- steenkool nog steeds 40%, waarvan 23% harde steenkool en 17% bruinkool.
Op de achtergrond staat de machtige Duitse staalindustrie, die stevig op de rem trapt.
Lees het kritisch rapport van cleantechnica, 2/8/2017.
P.S.: Milieuprotest tegen dieseltop in Berlijn (Het Laatste Nieuws, 2/8/2017)
Klimaatwetenschapper Kevin Anderson (UK) hoopt op een revolutie, om het negatieve tij van een alarmerende klimaatontsporing alsnog te keren. Hij combineert in gedachten de woede van de Arabische lente en een wervelstorm op sociale media met de onbegrensde financiële slagkracht van de bankensubsidies sedert 2008(1). Als regeringen tegenover een sociale tsunami staan, is veel mogelijk, redeneert hij. En je zou dan kunnen beginnen dromen van een wereldbeleid dat eindelijk werk maakt van drastische uitstootreductie en een snelle Energiewende. Veel tijd is er niet meer, maar onmogelijk is het niet.
