Het boek op de website van uitgeverij Sohopress:
Keuze hebben we niet: we leven in een tijd van verontrustende en verbijsterende veranderingen – het uiteenvallen van de wereldwijde orde van na 1945, een massale extinctie van soorten en omgevingen, en het begin van het einde van de beschaving zoals wij die kennen. Niemand van ons is onschuldig, niemand is veilig. Wat nu?
“We’re Doomed, Now What?” (We zijn gedoemd, wat nu?) gaat in op de crisis van onze tijd in een reeks briljante, ontroerende en originele essays over klimaatverandering, oorlog, literatuur en verlies. Roy Scranton is een van de meest provocerende en iconoclastische geesten van zijn generatie.
In een ontroerend essay op basis van het boek schrijft hij in de New York Times van 16 juli 2018:
Een dochter op de wereld zetten is volgens sommigen op zich al een vergissing… Ik heb tweemaal om haar geweend: eerst van vreugde, toen ze geboren werd na een bevalling die liefst 27 uur duurde, en een tweede maal toen ik, met haar in mijn armen, over de parking van het ziekenhuis uitkeek op de stedelijke jungle… Iedereen die het klimaat een beetje volgt, weet dat de vooruitzichten grimmig zijn. En wie de politiek een beetje volgt, beseft dat we onze kansen vrijwel zeker verknoeien: binnen de 5 à 10 jaar onze hele economie omgooien, massaal in het klimaat investeren, en dat met wereldwijde afspraken… een wrange grap… En zelfs als dat zou lukken, krijgen we nog de gevolgen van vorige uitstoot te slikken. Het effect van CO2-uitstoot op het klimaat komt met een uitstel, en wij leven in die uitstel-tijd.
Tenzij er mirakels gebeuren, gaan we de komende 20 jaar steeds meer chaotische, systemische transformatie zien in de klimaatpatronen over de hele wereld, onvoorspelbare biologische verschuivingen en een heel spectrum van menselijke politieke en economische reacties, schuld- en scheldtirades en oorlog. Daarna wordt het nog erger. Vanaf ongeveer 2040 – het volwassen leven van mijn dochter – ontrolt zich een wereldwijde catastrofe met implicaties die elk redelijk persoon met afschuw moeten vervullen.
Scranton’s besluit komt neer op de keuze tussen de suïcidale motivering van David Buckel, de activist die zichzelf op 14 april 2018 verbrandde uit protest tegen onze fossiele zelfdestructie, en het “only love remains” devies van klimaatpessimist Guy McPherson.
- Lees het hele opiniestuk in New York Times van 16 juli 2018
- Het boek van Roy Scranton We’re doomed. Now what?
Zie ook blogbericht 11/7/2017 Klimaatbewust? Minder kinderen!