Voor Bill McKibben, medestichter van de milieugroep 350.org, is de boodschap aan het Amerikaans Congres duidelijk: voor wat hoort wat. “Voor drukbezette congresleden die overwegen welke voorwaarden moeten gekoppeld worden aan noodsteun voor bedrijven, is hier het recept: laat elke reddingsoperatie afhangen van een formele belofte om de doelstellingen van het Klimaatakkoord van Parijs te halen, en op korte termijn aan te tonen hoe ze dat denken te doen.

Zo zou men van de luchtvaartsector kunnen eisen dat ze radicaal het roer omgooien met efficiëntere toestellen, in plaats van bomen te planten. Of men zou eindelijk eens flink kunnen gaan investeren in hogesnelheidstreinen (de VS staat ver achter). Van de banken zou men kunnen eisen dat ze nu eens stoppen met investeren in fossiele energie, enzovoort.

Of Trump hier oren naar heeft, valt te betwijfelen maar voor een keer is er een stok: grandioze steunprogramma’s kunnen niet zonder steun van het Congres, waar de Democraten de plak zwaaien (al kan men zich afvragen of het slag van J Biden een haar beter is).

En er is een precedent: in 2008 eiste president Obama van de auto-industrie inspanningen om zuiniger wagens te gaan maken.

Lees hier McKibbens post bij The Newyorker – 20/3/2020.